Nota wprowadzająca: blog nasz jest blogiem – w dużej większości zapewne – wyzwoleńców z okowów religii i jej fantazmatycznych wierzeń oraz mrocznych uroszczeń i czynności kleru. A przecież nie mieliśmy – dotąd – relacji z procesu tak bardzo fundamentalnego: wyzwalania się z tej nędzy i zyskiwania siebie. Mag inauguruje temat, zachęcam także innych do podobnych relacji i refleksji, w formie nie tylko ulotniejszej – komentarzy, ale i wstępniaków, które więcej ważą. Zróbmy rzeczy obraz. Sądzę, że to bardzo cenne. Tanaka.

* * * * *

Już od dawna chodziła za mną myśl, by ocenić moje wychowanie katolickie, jakie wyniosłam z domu. Po latach dotarło do mnie, że była to jedna wielka trauma, choć na pewno byłam dzieckiem kochanym i „zaopiekowanym”. Nękały mnie głównie dwa rodzaje strachów. „Nieskromne” myślenie i dotykanie się w „nieskromnych” miejscach oraz… patrzenie w lustro. Moja, skądinąd kochana, babcia operowała sprawnie tymi dwoma rodzajami strachów, które mnie dopadały, zwłaszcza gdy byłam sama w domu. „Dziecko, rączki trzymamy na kołdrze”, „Magdusiu nie gap się w lustro, bo ci się diabeł pokaże”. Na szczęście, w pewnym sensie, babcia umarła, gdy właśnie zaczęłam więcej rozumieć zarówno z jej „nauk”, jak i z obserwacji własnych dotyczących zmian, których doświadczałam jako dojrzewająca nastolatka. Mama „uświadomiła” mnie w całkiem sensowny sposób, gdy miałam chyba 12 lat. Od tej chwili niby wszystko mogło być w porządku, ale nie było. Gdzieś z tylu głowy brzęczało mi, że seks, choć tego słowa się za mojego młodu raczej nie używało, jest czymś podejrzanym, bo grzesznym, dopóki nie dostąpi „przyzwolenia” dzięki sakramentowi małżeństwa. Jakoś w okolicy 15-16 roku życia byłyśmy z moją najbliższą przyjaciółką (przyjaźnimy się do dziś!) zbuntowane i zdeterminowane, bo doszłyśmy do wniosku, że wszystko to, co w życiu może być piękne, również dzięki sferze intymnej między ludźmi, kaka zubaża i brudzi. Jeszcze wtedy byłam na etapie praktykowania, choć już coraz rzadziej bywałam w kościele, a na lekcjach religii (na szczęście w salce katechetycznej, a nie w szkole) robiłam za „lewaczkę” wedle dzisiejszych kanonów.

Definitywne rozstanie z KK w sensie brania udziału w jego organizowaniu życia owieczkom przypieczętowała moja ostatnia spowiedź po ostatnich przed matura wakacjach. Potraktowałam ją serio i uczciwie, mówiąc o swoich wątpliwościach co do wiary w ogóle, pewnym zagubieniu itd., a ten palant jakby nie słyszał, co do niego mówię, zaczął mnie podpytywać o rozmaite „nieczystości”, czy w ogóle, a jeśli, to ile razy. Podniosłam się bez słowa z klęczek i zostawiłam go z otwartą ze zdziwienia paszczą. Wychowanie katolickie skutkowało też zaszczepionym we mnie nieustającym poczuciem winy, że coś robię nie tak, że za mało się staram, a z drugiej strony, jeśli popełnię jakieś świństwo, nawet grube, to będzie mi wybaczone przy najbliższej spowiedzi. Przecież to przyzwalanie na hipokryzję i zachęta do braku odpowiedzialności za to, co robimy. Odczuwam dziś wielką ulgę, ze wypisałam się z tego „interesu” i nikomu go nie polecam.

Mag

Ksiądz Stanisław kończył kolację. Ze smakiem spożył kotleta schabowego z pysznymi ziemniaczkami posypanymi koperkiem i zasmażaną kapustką. Siostra Kinga potrafi gotować.
Ksiądz Stanisław przebywał jakiś czas w Italii, ale nigdy nie przekonał się do włoskiej kuchni: makaronów w sosie pomidorowym i tych całych frutti di mare. Ksiądz to szczery Polak, który niczym latarnik Skawiński, tęsknił na obczyźnie za polskością, która to w duszy duchownego kojarzyła się właśnie ze schabowym. Kiedy siostra Kinga postawiła na stole karafkę z Chianti, przyjął to z aprobata. Tego nie mógł sobie odmówić. W czasie swych studiów teologicznych na Akademii Papieskiej wypił sporo tego toskańskiego trunku i rozsmakował się w nim bardzo.
Właśnie potrzebował czegoś co by, jakby to powiedzieć, zdekompresowało go. Ostatnie kilka dni były dla księdza niemiłe, stresujące. Do sierocińca przybył wczoraj. Wciąż brzmiały mu w głowie napomnienia biskupa; do którego doszły słuchy na temat pewnych, można by rzec, nieortodoksyjnych, a wręcz niekatolickich zachowań księdza Stanisława jako proboszcza. Było to bardzo niemiłe. Biskup kazał księdzu Stanisławowi opuścić parafię natychmiast. Parafię, którą tak ukochał, gdzie przez pięć lat sprawował posługę pasterską. Biskup skierował go do domu sierot. Kilkakrotnie podkreślił znaczenie pracy z dziećmi pozbawionymi rodziców, że tę ważną rolę powierza jemu, rolę kształtowania katolickiej duchowości i moralności u tych bezbronnych istotek.
Powoli sączył wino, rozpiął guziki sutanny, gdyż uciskała mu jego pokaźny brzuch. Sięgnął po teczkę zawierającą informacje na temat dzieci sierocińca. Wcześniej poprosił siostrę Kingę, aby mu ją przyniosła z kancelarii.

Dwie godziny wcześniej ksiądz Stanisław w kaplicy odprawiał nabożeństwo. Pośród uczestniczących w celebracji dzieci ksiądz dostrzegł 5-6letniego chłopczyka. Był śliczny, jak owe cherubinki, którym duchowny z lubością przyglądał się w Muzeum Watykańskim.
Okrągła buzia, różowe usteczka duże niebieskie oczy , wszystko to ujęte w aureolę blond loków.
Po nabożeństwie siostra Kinga zaprowadziła dzieci do dormitorium. Ksiądz jej towarzyszył, powiadamiając siostrę, że chce się zapoznać z warunkami w jakich dzieci żyją, jedzą, śpią. Na sali znajdowało się 10 łóżek. Bez problemu zakonotował sobie łóżeczko Cherubinka..

Teraz otworzył jego dossier. Tak to był on, na zdjęciu ta buzia, te loki.
Czytał. Mareczek nie był właściwie sierotą. Ojciec po prostu przepadł, może wyjechał za granicę. Matka zapadła na chorobę umysłową, trzeba było ją odizolować i tak Mareczek znalazł się w sierocińcu pod opieką siostry Kingi.
Opróżniając butelkę Chianti, ksiądz kilkakrotnie przeczytał historie Mareczka. Był podniecony. Kiedy tak wpatrywał się w fotografie Mareczka ogarniało go uczucie błogiej radości, wnikające z przekonania o nieuchronności nadchodzącego szczęścia.

Wybiła północ. Wstał i skradając się na palcach otworzył drzwi od dormitorium. Bez problemu znalazł łóżeczko Mareczka. Wziął na ręce śpiącego malca i zaniósł go do swojej sypialni. Obudzony chłopczyk zaczął marudzić, popłakiwać.
To, co się będzie zaraz dziać – szepnął mu do ucha – to Bóg tak chce. Jesteś Mareczku wybrany przez Boga i przeze mnie…

Kiedy kapłan odnosił do dormitorium zapłakanego chłopczyka, wciąż mu przypominał: Pamiętaj Mareczku, nie wolno ci o tym nikomu. Gdybyś powiedział, to popełniłbyś straszliwy grzech, poszedłbyś do piekła. Twoja mamusia też by poszła do piekła. Twój tatuś też.
Mareczek zasnął. Ksiądz Stanisław wrócił do siebie, ukląkł przed krucyfiksem. Wyspowiadał się przed Bogiem, wyznał swój grzech. Pan Bóg mu wybaczył.
Więc zapadł się w równie niewinny sen jak Mareczek.

Lewy

(Pisałem to kilka lat temu, dodałem tylko kilka drobnych uwag).

Z okazji 30. rocznicy podpisania dokumentów, inicjujących bóle porodowe pewnego ruchu społecznego o skrótowej nazwie „Solidarność”, dziennikarze pytają polityków, dawnych działaczy i przygodnych Polaków w różnym wieku, co oni wiedzą lub pamiętają z tych wydarzeń. Jak dziś wygląda sprawa to każdy widzi – jak tego przysłowiowego „konia”. Istnieje pewna grupa ludzi, świetnie zarabiających, żerujących na wszystkich zakładach pracy, „święte krowy” polskiej wolności (ułomnej jak słusznie powiedział prezes), która z ruchem społecznym z roku 1980-tego wspólne ma tylko – długą, niestrawną, nieprawdziwą i nawet nieco śmieszną nazwę i logo z tamtych lat. Brunet z czarnym wąsikiem twierdzi, że walczy i znów zwycięży, ale i nie wiadomo z kim walczy ani o co, natomiast wiadomo u czyjego boku. A ma o co walczyć, bo nieżyczliwe media ujawniają wysokość legalnych zarobków aparatczyków, „trochę” niewspółmierne z zarobkami aktualnymi tzw. „ludzi pracy” lub emeryturami ludzi z tamtej epoki. Wiadomo, że kołdry nie wystarczy dla wszystkich, więc przynajmniej niech dobrze przykryje działaczy – a „kurskowy” lud się nie zorientuje, że jest robiony w konia i przez Związek Zawodowy i przez pracodawcę; sankcjonuje takie stosunki swą wierną przynależnością, wyciem syren, gwizdami i paleniem wyrobów krajowego przemysłu gumowego. Swoimi rządami grupy związkowe paraliżują szczególnie wielkie zakłady pracy, jak kopalnie; na szczęście straciły wpływy na stocznie z przyczyn znanych – stocznie upadły, choć ojciec Rydzyk dysponował funduszem na ich uratowanie, a prezes Kaczyński wiedział jak je ratować, ale nikomu nie powiedział – bo nienawiść do rządu jest „ważniejsza niż Polska”. Może towarzysz R. chciał uniknąć pytań o fundusze i dlatego nie było go na jublu? O paleniu opon (mózgowych też) i wyciu syren [cóż mówić..?]*

30 lat temu stała się rzecz w gruncie nielogiczna i śmieszna – jedni przedstawiciele „…ludu pracującego miast i wsi, stanowiący zdrową siłę narodu…” (Kobuszewski, Gołas) podpisywali porozumienie z drugą grupą tychże przedstawicieli „…ludu pracującego…itd.”, wybranych „demokratycznie” do rządzenia całym burdelem, zwanym Polską Ludową. Niby wszyscy byli przedstawicielami tego samego społeczeństwa a jednak byli to „my” i „oni”, tak zresztą zostało do dziś. Z tekstu piosenki Fogga do frazy tytułowej dodałbym tylko jako odpowiedź na postawione pytanie inny fragment – „…I anioł smutku co wszedł i tylko westchnął…”.

Wróćmy z uroczystych obchodów z „naszymi baranami” do roku 1980. Gdy panowie korzystali z grubych długopisów byłem daleko od tych wydarzeń, w kraju o niezliczonej liczbie Związków Zawodowych, gdzie życie przeciętnego obywatela przebiegało w rytmie strajków i protestów takich związków. Bałagan i burdel na co dzień utrudniał planowanie czegokolwiek, ale los klasy robotniczej nie był tragiczny. Podczas marszów „głodowych” mieli zawsze kieszenie wypchane kiełbasami i bułkami – nie pamiętam co pili, ale chyba wino z małych butelek. Dla mnie to było groteskowe. Ukoronowaniem głupoty był strajk prostytutek, które okupowały kościół niedaleko Montparnasse (nie wiem co i z kim robiły w tym kościele, nie miałem odwagi wejść). Nie wiedziałem, że podobne historie będą się działy i u nas przez cały najbliższy rok. Moja żona z moją siostrą czekała na mnie długo w miejscowości nadmorskiej i oglądały francuską telewizje. Nie znając języka nie wiedziały oczywiście co robią panowie z wąsami i bez, z tymi grubymi długopisami, a ja na takie głupoty nie miałem czasu, musiałem jakoś zapracować na dewizy, nie stać mnie było na strajki, bo przecież nie należałem do ich związków zawodowych. Miałem tylko raz kontakt z FPK, która w ogrodach Obserwatorium organizowała festyn w stylu Love Parade. Wiedzieli, że mogę być bratnią duszą – bo przyjechałem z PRL i mnie zapraszali (najładniejsza komunistka Obserwatorium), ale nie skorzystałem z zaproszenia. Na drugi dzień widziałem pozostałości po radosnym święcie. Wyglądało jak Warszawa po Festiwalu Młodzieży – niezliczone ilości butelek i lekko zużytych prezerwatyw. Nie wiem co się działo przez noc, ale może należało się zbratać z francuską klasą robotniczą? Do dziś nie wiem czy mam żałować!

„Tragiczny” los francuskiej klasy robotniczej i jej niesamowite zaangażowanie w walce lewicy o zmianę ustroju zaobserwowałem w okolicy pierwszego maja, gdy Partia Komunistyczna zachęcała do udziału w manifestacji – polegała na przemarszu z placu pod Bastylią do placu Concorde. Natychmiast zapytali robotnicy z warsztatów czy im za to zapłacą, bo jeśli nie to nie pójdą. Uratowałem honor partii komunistycznej Obserwatorium i PRL kilka miesięcy później (koło 14-go lipca) – przemaszerowałem nieodpłatnie z żoną ten szmat drogi.

Po drodze minęliśmy polski kościół, miejsce spotkań Polaków, szukających pracy i kontaktów z rodakami, każdy Polak musiał tam zaglądać. Wielu polskich turystów z „Bożej Łaski”, zaopatrzonych przez PRL stu dolarami – raz na dwa lata – zginęłoby z głodu, gdyby nie pomoc różnych naganiaczy do pracy na czarno, dla których placyk przed kościołem był skrzynką kontaktową, z pewnością obserwowaną przez SB. Ten kościół zawsze budził we mnie smutne uczucia, ale niezwiązane z „panną S”. Były natury prywatnej. W zasadzie byłem zawsze nieco bezbożnikiem, tzn. od momentu, w którym liczba zaobserwowanych przeze mnie ewidentnych bzdur i nielogiczności w nauce kościoła (piśmie świętym i jego interpretacji) przekroczyła pewien próg i zaczynałem wątpić we wszystko. W owym czasie z tego właśnie kościółka nadawano przez radio mszę po polsku w każdą niedzielę, której słuchała moja matka, szczególnie w okresie, kiedy była już obłożnie chora. Zmarła kilka dni przed moim pierwszym wyjazdem do Paryża i dlatego moje pierwsze kroki w niedzielę skierowałem do tego kościoła. Do dziś prześladuje mnie ten przygnębiający nastrój, gdy tylko o tym myślę.

Wróciłem do kraju pod koniec lata 1980 i zastałem gorączkowy okres zakładania ogniw związkowych Solidarności wszędzie gdzie to było możliwe, co wnet doprowadziło do tej magicznej liczby 10 lub 11 milionów członków związku, o której wspomniał pewien wygwizdany mówca. Sama idea jednego związku „zawodowego”, który ma bronić interesów przeciwstawnych często grup „zawodowych” (np. nauczycieli i uczniów, złodziei i policjantów, lekarzy i pielęgniarek itp.) wydawała mi się nielogiczna i nierealistyczna, ale poddałem się trochę ogólnej euforii wyzwolenia z wszystkiego złego (łącznie z okupacją bratniej armii), która opanowała naród.

Jak ludzie wówczas rozumieli ten oczyszczający wpływ nowego związku, można ocenić na drobnym przykładzie:
– Każdy posiadacz polskiego auta miał z konieczności częste kontakty z zakładem naprawczym (tzw. TOS-em). Często na pytanie: „Dokąd zmierzasz”, typowa odpowiedź była – „kutosie”!
– Mój kolega nie lubił długich kolejek i czekania na naprawę lub przegląd auta i miał świetnie opracowaną i sprawdzoną metodę. Włożył rozsądny banknot do dowodu rejestracyjnego, wszedł bezpośrednio do warsztatu (nielegalnie!) a nie do kolejki przed dyspozytorem i powiedział: „Panie B. (mistrz), proszę wziąć kluczyki i dopilnować mojego samochodu”. Metoda była niezawodna – ale do czasu – po „wybuchu” Solidarności idzie do TOS’u i zwraca się standardowo do mistrza B. Ten ze wstrętem oddał mu „wkładkę” z dowodu i powiedział: „Tak już nie działamy, jesteśmy teraz w Solidarności”! Taki stan euforii nie mógł rzecz jasna trwać wiecznie i po pewnym czasie kolega mógł już znowu rutynowo dbać o swój samochód. Ta sprawa pokazuje jednak jak szlachetny to był zryw – niestety tylko zryw.
– Pracowałem w uczelni, gdzie kolega (mój były profesor) zakładał komórkę S. Wpisywali się różni ludzie, m. in. rektor – najgorsza szuja pseudo komunistyczna, którą spotkałem w życiu, pijak, dziwkarz i w ogóle paskudna kreatura, przepełniona nienawiścią – szczególnie do Autochtonów – jak nie przymierzając prezes pewnej partii. Wpisał się, bo zbliżały się pierwsze wybory na stanowisko rektora i chciał sobie zapewnić poparcie Solidarności (dziś powiedzielibyśmy, że przygotowywał „słupki” poparcia). Był to znakomity manipulator (ojciec duchowy JK?). Na wiecu przedwyborczym roztaczał wizje, m. in. deklarował szerokie poparcie dla zagranicznych staży naukowych, tak ważnych dla rozwoju młodej kadry – a działał dokładnie odwrotnie – nie tylko nie pomagał młodemu znaleźć staży, ale zabraniał wyjazdu, gdy sobie sam znalazł. W moim przypadku wyglądało to tak: Dzięki temu, że podczas pierwszego stażu na głodowym stypendium Rządu Francuskiego wyrobiłem sobie dobrą opinię, znaleziono mi kontrakt odpowiednika PAN’u (CNRS) – specjalisty – za 2000 $ miesięcznie. Trzymam ten kontrakt jako okaz muzealny, bo rektor nie pozwolił na wyjazd.

Znów informacja da młodzieży: 4-pokojowe, piękne mieszkanie dwupoziomowe z garażem kosztowało w Opolu 8000 $, dziś sedes plus Whirlpool kosztują tyle. Ja straciłem przez zawiść rektora 12000 $ – piechotą nie chodziło! Kontrakt był na moje nazwisko, nawet nie mogłem go przekazać kolegom. Rektor nie wyraził zgody na półroczny urlop bezpłatny, choć korzyści naukowe były ewidentne. Tak jak internowanie nobilitowało członka „S”, tak staż zagraniczny był niezbędny przy habilitacji. Później, gdy jeszcze był pijany po imieninach swego zastępcy, powiedział mi szczerze: „Bo wy chcecie mieć konta dewizowe”, natomiast oficjalne uzasadnienie było piękne i polityczne – interes Narodu!
Wystąpiłem na wiecu przedwyborczym w auli w stylu Henryki Krzywonos i powiedziałem zebranym, jak wyglądała jego polityka w tym zakresie podczas jego długich rządów, a miałem dużo materiału. Prawie nikt mnie nie poparł oficjalnie (tylko dwóch profesorów, zresztą bardzo nieśmiało), ale tajne wybory przegrał. Wtedy poprzez komitet wojewódzki PZPR zablokował mi wyjazd do pracy w Algierii przez Polserwis – KW zaprotestowało w ministerstwie. Rektor miał tzw. „struktury poziome” (pojecie partyjne z tego okresu) z pewną piękną dziewczyną, mającą poprzez męża wpływy w tym komitecie. Wszystko było oczywiście tajne/poufne, ale nie wytrzymałem i pojechałem do ministerstwa. Urzędniczka zasłaniała się tajemnicą służbową, ale złamała jednak prawo widząc, że sprawa śmierdzi i powiedziała mi, dlaczego ministerstwo zablokowało sprawę. Wtedy ja sobie przypomniałem, że wiele, wiele lat wcześniej pewien aparatczyk flirtował z moją koleżanką (zresztą się ożenił) i wypiliśmy niejeden litr alaszu, bo spotkania odbywały się w naszej szkole. Odnalazłem tego pana, który w międzyczasie awansował i w KW zajmował się wyjazdami zagranicznymi naukowców (organizował szkolenia przed wyjazdem). Nie powiedział mi całej prawdy, ale zadziałał, bo po krótkim czasie ministerstwo zmieniło zdanie i mogłem jechać do Algierii. Nawet już mi wstrzymano wypłatę pensji, ale wtedy ja się obraziłem – i pojechałem na dwa miesiące wakacyjne do Paryża – na to nie potrzebowałem błogosławieństwa rektora. Niewiele mi wobec tego zaszkodził, bo i tak rezygnowałem z uczenia Arabów po francusku, wolałem nielegalnie wykorzystać urlopy „wypoczynkowe” do pobytów w Paryżu, bliżej, bezpieczniej, krócej i tylko trochę mniej dewiz.

Kolega namawiał i mnie do wstąpienia do Solidarności, ja jednak się wahałem. Czasy były trudne i niespokojne, strajki, protesty i buńczuczne wypowiedzi Wałęsy o „siłowej” konfrontacji z władzami, o walce na barykadach itp. czyniły mnie ostrożnym. Miałbym stać na tej samej barykadzie z takim z gruntu nieuczciwym człowiekiem, gdy dojdzie do konfrontacji – nigdy! Zwróciłem się do kolegi z pytaniem dlaczego przyjął tego sku….itd. do związku. Wtedy mi odpowiedział: „Wie Pan, jak rektor będzie w Solidarności, to pewne sprawy będzie można łatwiej załatwić”. Gdy to usłyszałem to upadła mi szczęka oraz inne „rzeczy” i znikła doszczętnie moja ochota przystąpienia do takich oportunistów w starym stylu, zostałem w ZNP do momentu, kiedy generał mi rozwiązał ten związek (w grudniu) i do końca zatrudnienia nie należałem już do żadnego Związku Zawodowego, przyglądałem się tylko z uśmiechem politowania wędrówkom moich kolegów między obydwoma związkami nauczycielskimi w zależności od tego, który związek dysponował w danym momencie lepszymi ośrodkami wczasowymi lub większymi zasiłkami – tak wysokie było morale części tych 10 milionów – jeszcze przed wojną generała z narodem, ale po opadnięciu początkowych emocji. Nie dziwię się dzisiejszym związkowcom, którzy dbają tylko o żłób. „Nihil novi…itd.”

Każda rewolucja, a organizowanie takiego ruchu to więcej niż rewolucja, pociąga za sobą fakt, ze do okrętu przylepiają się fekalia, wypuszczone do morza – i świetnie prosperują. Znamienny był przykład Politechniki Wrocławskiej. Komórkę S. organizowali głównie adiunkci, którym groziła rotacja z powodu braku habilitacji – jako działacze związkowi nie mogli być zwalniani a jeszcze mogli rządzić – wspaniałe rozwiązanie kłopotów z nieróbstwem naukowym. Nie podobało się to mojemu koledze, profesorowi – i z taką Solidarnością nie chciał mieć nic wspólnego, nawet z nią walczył! Gdy wybuchła wojna grudniowa był we Francji i wtedy włączył się tak aktywnie do pomocy Solidarności, że skonfiskowano jego nieruchomości w Polsce i „zaopatrzono” w tajny wilczy bilet. Donosili na niego rezydenci SB we Francji informując o każdym jego kroku. Nie przejmował się tym, bo i tak zamierzał wrócić do ojczyzny dopiero wtedy „gdy Lwów będzie polski…” (cytat) – więc pewnie umrze na obczyźnie.

Rok po podpisaniu porozumień znowu szykowałem się do powrotu z Francji (koniec wakacji i mego urlopu), choć wszyscy mi odradzali – koledzy francuscy, a nawet żandarmi na granicy z Belgią, bo sytuacja w Polsce – ten straszny chaos polityczny i gospodarczy zupełnie przypominał mi Francję lat 70-tych, gdy zetknąłem się po raz pierwszy ze „zgniłym” Zachodem i takimi strajkami. Było to na drugi dzień po przylocie do Paryża. Odebrał mnie kolega z lotniska i zawiózł do Obserwatorium na peryferiach miasta, gdzie nocowałem w pokoju gościnnym. Rano chciałem pojechać pociągiem do City do prezydium policji załatwić zameldowanie. Bileter nie chciał mi sprzedać biletu, tylko się głupio uśmiechał, nie reagował na moją piękną francuszczyznę – choć cały kilometr do stacji ćwiczyłem zdanie o bilecie. Widzę, ze wszyscy jego olewają i idą do pociągu więc i ja – ze strachem – też. Pojechałem do centrum bez kłopotów, bo kontrolerów też nie było na stacji Montparnasse i wróciłem autobusami. Wytłumaczono mi, że na kolei działa wiele związków i wprawdzie strajkują bileterzy, ale maszyniści pracują. Jeszcze śmieszniej było w stołówce, gdzie też było kilka związków (mniej więcej tyle ile pracowników). Jeśli jeden strajkował, to reszta solidarnie porzuciła pracę, nie chcieli za kogoś pracować i nie było obiadu. Strajk pracowników stołówki był jednak dla nas bardzo korzystny – szef nas wtedy zapraszał do najbliższej restauracji na obiad.
Również naukowcy strajkowali – lub nie – po kilku dniach każdy otrzymał pismo z zapytaniem: „Czy Pan był łaskaw strajkować?” Jeśli odpowiedział – nie – to był koniec sprawy, jeśli – tak – to mu potrącono dniówkę i związek rekompensował stratę. Nikt tego nie kontrolował – ot taka zabawa w uczciwość!

Niestety nie posłuchałem dobrych rad i nie urządziłem się we Francji – ani po drodze – choć mogłem. Byłem razem z żoną, a dzieci ściągnęlibyśmy po okresie karencji. Nie chciałem, aby moja żona, patriotka polska (choć według definicji prezesa JK obecnie niestety „Lewa”), musiała się poniewierać na obczyźnie i wróciłem do kraju w okresie, gdy przemożny wpływ Związków Zawodowych paraliżował życie, bardziej niż we Francji, a pensja „za to” była wielokrotnie niższa. Za trzymiesięczne wynagrodzenie w Paryżu mogłem kupić Poloneza, sfinansować rodzinie wycieczkę po Europie i jeszcze wspierać nieco PEKAO S.A. na koncie A. Informacja dla młodych: Na konto A wpłacało się udokumentowane dochody, „kradzione” dewizy bank przyjmował bez wstrętu w każdej wysokości na konto B i tam leżały rok – i były nagle czyste – przeszły na konto A!!! Polska Ludowa bez pomocy mafii wiedziała jak prać brudne pieniądze zachodnie.

Wszędzie wybuchały strajki, Wałęsa jeździł po kraju i mówił, że gasi strajki (ale tylko mówił), a tak naprawdę je dobrze rozniecał. Pełną gębą trąbił o konfrontacji „siłowej” z rządem a generał Jaruzelski wyciągał do niego rękę tak mocno, że aż zatrzeszczała niebezpiecznie w stawie barkowym, ale na wszelki wypadek już drukował w Moskwie obwieszczenia o stanie wojennym.

Chyba w tym okresie tow. Żabiński z Katowic zorganizował tajne spotkanie pracowników milicji i SB na temat walki ze Solidarnością, które oczywiście zostało nagrane i nagranie przeciekło – tradycja narodowa, utrzymująca się w tzw. wolnej Polsce. Zauważyłem w nagraniu genialną i proroczą myśl: „Dajcie im gabinety, fotele, sekretarki i samochody służbowe, a wnet się uspokoją. Nie znam bowiem człowieka, którego by władza nie zdemoralizowała!” (próba cytatu).
Dodałbym jeszcze – 16000 PLN brunetowi z czarnym wąsem miesięcznie legalnie, a może jeszcze coś wpadnie od czasu do czasu, jak setki tysięcy Euro Wałęsie za byle jaką gadkę – pardon – genialne i twórcze wykłady „Mędrca Europy”!
I wybuchła nam wojna! Nie będąc aktywnym politycznie, poza zwykłym pyskowaniem (lokalnym) nie byłem internowany, tak jak Jarosław K., psioczyłem i plułem na zielone ludki w TV jak wszyscy. Z nabożną uwagą czytałem wiernopoddańczy list kaprala Wałęsy do generała J. i tak się skończyło moje zainteresowanie nowym NSZZ-em – „kak zwał tak zwał”.

Przymiotniki w tej nazwie – jeśli im się dobre przyjrzeć, prawie wszystkie są teraz oszustwami, pozostaje tylko jedno „Z” – Związek i tu miałbym wątpliwości, czy określenia „Zbieranina” lub „Zgraja” nie byłyby odpowiedniejsze. Widząc wybrańców tego związku przed „domami publicznymi” Warszawy (budynkami rządowymi lub Sejmem), wyposażonych w nowoczesne atrybuty związkowe (petardy, syreny, śmierdzące opony itp. plus – na pokaz? – kilofy), te określenia wydają mi się adekwatne. Być może jestem uprzedzony do ZZ, ale gdyby nawet – to nie jest to moja wina tylko historii.

Od 1951 roku borykam się z problemem p. t. „Nowa rola związków zawodowych”. Takie miałem pytanie na maturze i ledwie się wykręciłem i wciąż ta rola się zmieniała i zmieniała – do dziś, choć to chyba nie koniec zmian. Jedno było i zostało – od pierwszych związków i ich central w USA do obecnych – zawsze płacili zwykli członkowie a działaczom powodziło się dobrze i wszędzie wtrącali się działacze do polityki lub współpracowali z mafią. Niczego nie będę jednak sugerował odnośnie „fałszywej” jubilatki! Niech akcentuje swą „Niezawisłość” (Niezależność) i „Samorządność” w charakterze pisowskiego zaplecza i jada z rączki prezesa podobno najbogatszej partii, pewnie główni działacze zostaną sowicie wynagrodzeni za trud i poświęcenie, a biedni członkowie pozostaną w sekcie religijno-politycznej i chyba nie skorzystają z rady Mazowieckiego, aby używali własnego rozumu. Kpiłem z argumentacji braku zaproszenia notabli podanej przez śląskiego konkurenta pana Śniadka, iż nie mógłby im zapewnić komfortu psychicznego – znał swoje owieczki i wiedział co się stanie przy brzegu morza, nie chciał tego na Śląsku. Chwała mu za to! Mówię to jako Ślązak, który pamięta słowa Kuca i apel, aby nie liczyć na „ciulów” z Warszawy. On wprawdzie myślał o mieście, w którym obecnie mieszka, ja to uogólniam na całą Polskę. Kończę w moim stylu – kpiną – dramatycznym pytaniem: „Quo vadis, Solidaritas”?

Moje wątpliwości odnośnie jednego związku zawodowego, „dobrego na wszystko – jak klej o nazwie „kropelka” też już świtały w głowach pierwszych (lub „drugich”) przywódców Solidarności i wymyślono pojęcie „branżowości”, co już pachnie związkami zawodowymi, ale nie ma nic wspólnego z ruchem społecznym w PRL. Tzw. Solidarność Śniadkowa (obecnie w silnych rękach komandosa) nie jest niczym innym niż drugim OPZZ, tworem mającym jakoby pogodzić interesy wszystkich grup zawodowych, a jest to niemożliwe – opłaca się tylko działaczom. Stąd też apel o zmagazynowanie w lamusie historii wszelkich symboli Solidarności 80 jest usprawiedliwione.

Gdy już się tak roz-„bisowałem” – to dołożę następny „bis” lub „post scriptum”: Zadałem sobie trud i przeczytałem pierwszych kilkadziesiąt artykułów ustawy o związkach zawodowych, szczególnie artykuły w pobliżu 30-go.
Ten bis zawiera moje przemyślenia, a właściwie pierwsze wrażenia po przeczytaniu obowiązującej ustawy o związkach zawodowych. Nie ma bardziej idiotycznego i złodziejskiego bubla prawnego w historii polskiego prawodawstwa.
Jestem człowiekiem, który dobrze pamięta swoje większe wpadki w życiu, nawet gafy z dzieciństwa, przypominane na każdej uroczystości rodzinnej, aż do wymarcia świadków. Tym bardziej pamiętam kłopot z matury, gdzie we wszystkich przedmiotach brylowałem, a miałem kłopot tylko z jednym pytaniem – do dziś nie umiem na nie sensownie odpowiedzieć: „Nowa rola związków zawodowych”.
Wiedziałem oczywiście o tym, jak powstały związki, jakie miały metody i cele i z czyich pieniędzy żywiono aktywistów – wyłącznie ze składek członków. Związki walczyły z brzydkimi kapitalistami, więc idiotyzmem byłoby, aby kapitalista opłacał swojego śmiertelnego wroga. Związek gromadził też fundusze strajkowe, aby strajkujący przeżyli strajki. To jeszcze rozumiałem. Ale co z tą nowa rolą związków w państwie zmierzającym do komunizmu, gdzie środki produkcji były własnością ludu pracującego???
Autodestrukcja? To przecież paranoja! Rola służebna? Może tak, ale dla kogo? Wybrnąłem jakoś na maturze, ale problem tej „nowej roli” nurtuje mnie do dziś. Jest wciąż nowsza i nowsza, ale nie wiem jaka. Wywalczyła klasa robotnicza – na czele z konserwatorem wózków akumulatorowych – dziki kapitalizm, chwała jej za to! Zaczęły to związki zawodowe, których kontynuatorami są obecne związki. Teraz nie walczą specjalnie z kapitalistami, to się nie opłaca, ale wrogiem jest państwo. Jest tylko jeden element wspólny dawnym i obecnym związkom – doskonałe życie przywódców związkowych
Jak sobie wywalczył (o take Polske) odpowiedni standard życiowy wspomniany spec od wózków, to każdy wie – opieka zdrowotna w USA i odpoczynek po tej walce w Miami. I tak rozumiem tę „nową rolę” aktualnie – wynieść na znakomite fuchy wszelkich nierobów, aktywistów związkowych, proporcjonalnie do zajmowanego stanowiska. Szczęka mi opadła, gdy przeczytałem, że wystarczy 10 pracowników, aby założyć ZZ. Zbierze się przy piwie 10 facetów, wybiorą 7 osób do komitetu założycielskiego, a 3 pozostałych wysyłają do Tesco po zagrychę. Potem wyłonią zarząd i komisję rewizyjną, bo tych pracodawca nie może zwolnić lub pogorszyć warunków pracy i płacy. Alleluja i do przodu! A pracować nie ma komu!
Postanowiłem założyć taki związek, aby mieć do końca życia komfort finansowy. Zbiorę w jakiejś kawiarni 10 znajomych i postąpimy tak jak należy, zgodnie z tym kretyńskim prawem!
3 osoby do zarządu, 3 do komisji rewizyjnej, 1 do relacji z pracodawcą, 1 jako rzecznik związku, dwaj pozostali do noszenia piwa, jak Jarosław K. obradującym przy okrągłym stole. Tych ostatnich można od czasu do czasu wymienić na mniej zmęczonych, bo reszty pracodawca nie może ruszyć, a tych dwóch obronimy groźbą strajku generalnego.
PŁACENIE AKTYWISTOM ZWIĄZKOWYM PRZEZ PRACODAWCĘ TO JEST NAJWIĘKSZY IDIOTYZM NASZYCH CZASÓW.
Trochę podobnym to utrzymanie partii z budżetu państwa. Taki system musi zbankrutować i to nas czeka, po Cyprze, Grecji itp. Każdy rząd w obawie o niezadowolenie takich Dudów zwiększy zadłużenie zgodnie ze starymi zwyczajami i powiedzonkami że „rząd się wyżywi” i „apres moi le déluge”, aby do wyborów – do tego najlepiej wygranych.
W tym działaniu ważnym elementem jest ta „nowa rola związków zawodowych”.
Antonius

Monteskiusz pisząc „O duchu praw”, wychodził od niepodważalnego aksjomatu: żaden człowiek nie jest doskonały. Dlatego wymyślił trójpodział władz, który zapewnia ich wzajemną kontrolę. Bo jeśli zabraknie tej kontroli, to posiadający niepodzielną władzę człowiek może jej nadużyć. Owszem, są ludzie którzy szanują innych, którzy dotrzymują słowa, nie łamią reguł i raz danego słowa. Ale do polityki aspirują jednak w większości tacy, którzy mają skłonność do jej nadużywania. Ale dopóki nie niszczą zasady trójpodziału gwarantowanego umową, zwaną konstytucją, to ich szkodliwość jest ograniczona.
Kiedyś Skunks pochwalił się, oznajmiając że jest „samym dobrem”. W związku z tym „samym dobrem” oskunksił 40 milionowy kraj nad Wisłą. W owym obsikiwaniu kraju pomaga mu prezydent skunks, który z kolei się przechwala tym, że jest niezłomny, a także pomaga mu w tym zbożnym dziele sanacji stado pomniejszych skunksów.
Będąc „samym dobrem” Skunks uznał,że każdy kto nie akceptuje zapachu wydzielanego przez jego gruczoł odbytowy, jest zdradziecką mordą. W ten sposób aksjomat Monteskiusza o niedoskonałości człowieka, został zakwestionowany przez Skunksa, bo on przecież jest, jako samo dobro, doskonałością moralną i estetyczną.
A co tu robi Kapłan? Otóż niejaki Depo stwierdził, że od Konstytucji jest ważniejsza Ewangelia.
Dlaczego ? A no dlatego, że podobnie jak Skunks Depo uważa się za człowieka nieskazitelnego, takie dobro pochodzące od Boga. Więc nie będzie się podporządkowywał jakiejś umowie, która by ograniczała wolność jego dobroci. To on jest nośnikiem boskiej moralności, więc żadne prawo, żadna konstytucja nie będzie krępowała pana boga i znającego się na woli pana boga Depy, skoro w Ewangeli jest cała prawda, a co tam jest tą prawdą, to decyduje o tym Depo i jego koledzy Głódź, Ryczan, Jędraszewski.
Skunks jest moralnym przewodnikiem dla Suwerena, a Depo pasterzem baranów i owieczek. I tak się składa, że ów Suweren i owo stado baranów i owieczek to ten sam zbiór. Skunks i Depo dzielą się sprawiedliwie tym zbiorem, wspierają się wzajemnie, a co ich łączy to zajadła walka, którą toczą przeciwko demokracji i konstytucji.
Depo powiada, ze prawo boskie jest prawem naturalnym, a Skunks, że vox populi vox dei i… tu bóg, natura, suweren łącza się w jedno dając Skunksowi i Depie boskie prawo do bycia samymi dobrami.
PS
Opowiadanie Mrożka „Podanie”, zaczyna się tak :
„Uprzejmie proszę o oddanie mi władzy nad światem. Prośbę tę uzasadniam tym, ze jestem najlepszym człowiekiem”

Lewy

26 Stycznia 2018 Aurelia Brouwers z Deventer w Holandii zakończyła życie przyjmując środek przygotowany przez lekarzy z lokalnej kliniki eutanazji. Miała 29 lat, z czego ostatnich kilka spędziła na batalii o zgodę na „wspomagane samobójstwo”. Holandia, jeden z nielicznych na świecie krajów, w których eutanazja w szerszym pojęciu jest legalna, dopuszcza również i taką możliwość, gdzie zatem kontrowersje?

Są dwa główne aspekty, które nagłośniły przypadek młodej Holenderki. Przede wszystkim – eutanazja (od greckiego εὐθανασία czyli dobra śmierć) według definicji w większości krajów oznacza intencjonalne pozbawienie życia osoby nieuleczalnie chorej celem skrócenia jej cierpień czy niemożliwego do uśmierzenia bólu. W obiegowej opinii kojarzy się to najczęściej z cierpieniem fizycznym w terminalnych stadiach choroby tudzież z przypadkami nierokującymi na jakąkolwiek poprawę stanu pacjenta (np. całkowity paraliż Ramona Sampedro sportretowanego przez Javiera Bardem w filmie „W stronę morza”). Ale Aurelia fizycznie była zdrowa… Źródłem jej cierpienia była bowiem nie choroba „ciała” ale choroba psychiczna – zaburzenia osobowości (borderline personality disorder), chroniczna depresja, stany lękowe, samookaleczenia, nieudane próby samobójcze – przypadłość nękająca ja od kilkunastu lat, nie reagująca na próby terapii. „Mam 29 lat i wybrałam dobrowolna eutanazję. Zdecydowałam się na to, bo mam wiele problemów na tle psychicznym. Moje cierpienie jest beznadziejne i nie do zniesienia. Każdy mój oddech to tortura” powiedziała w programie o ostatnich tygodniach swojego życia zrobionym przez RTL Nieuws. Bo tu zaczyna się druga kontrowersja – Aurelia swoją kampanie o zalegalizowanie decyzji o samobójstwie i prawo do godnej, łagodnej śmierci rozpowszechniła przez media społecznościowe (Twitter, Facebook, Instagram) a także program dokumentalny. Chciała w ten sposób przełamać tabu na temat eutanazji „na życzenie” osób z poważnymi zaburzeniami psychicznymi, ponieważ jej samej uzyskanie zgody na asystowane samobójstwo zajęło wiele lat.

Sprawa odbiła się szerokim echem w mediach na całym świecie – być może w sposób odwrotny do zamierzonego. Oto młoda kobieta z choroba psychiczna – jak stwierdzić, czy jej życzenie śmierci to nie jeden z objawów choroby, desperacja, utrata nadziei? Czy można w takiej sytuacji wyrazić na to zgodę zamiast próbować udzielić jej wsparcia i nakłaniać do dalszych prób terapii? Z drugiej strony – czy moralne są uporczywe próby (nieudanego jak dotąd) leczenia osoby, która cierpi katusze a pozbawiona legalnej drogi ich zakończenia wcześniej czy później i tak spróbuje zabić się sama?

Zdania psychiatrów (i tych którzy leczyli Aurelie i tych którzy przyglądali się sprawie za pośrednictwem mediów) są podzielone. Część lekarzy twierdzi, że zaburzeń podobnych do tych które ja dręczyły nigdy nie wolno traktować jako terminalne (opinie te popierają pacjenci, którzy przeżyli wielokrotne próby samobójcze, ale w końcu wyszli na prostą). Inni psychiatrzy uważają, że osoby, które mimo wieloletnich prób rozmaitych terapii wciąż cierpią i nie widza dla siebie wyjścia powinny być traktowani jak wszyscy inni chorzy z nieuleczalnymi chorobami i prawem (w krajach, gdzie jest to dozwolone) do dobrowolnej eutanazji. Aurelia: „Musimy pozbyć się tabu, że powinno się na zawsze pozostać leczonym, aż do bolesnego końca. Dla ludzi takich jak ja czasami po prostu nie ma rozwiązania – nie możesz bez końca brać leki, czy modlić się w nieskończoność. W pewnym momencie po prostu musisz to zakończyć”. „Ludzie żyją z zaburzeniami osobowości przez lata”, odpowiadają psychiatrzy, jak Frank Koerselman, jeden z przeciwników eutanazji z powodów psychiatrycznych. „To jak życie z cukrzyca, nie da się tego wyleczyć, ale można z tym żyć i my, jako lekarze, możemy to umożliwić. Pacjent nie jest tutaj w stanie podjąć racjonalnej decyzji” Gdzie jednak leży cienka granica? I prawo pacjenta do tego czy chce być poddawany uporczywej terapii, mimo iż nie przynosi ona efektów a niekończąca się udrękę?

Przypadek Aurelii pogłębił kontrowersje wokół eutanazji, która i bez tego jest tematem wystarczająco trudnym, nie tylko dla psychiatrów czy etyków. „Holandia zaprezentowała nam prawdziwy horror wspomaganych śmierci” napisał Catholic Herald, kontynuując na temat niebezpieczeństw związanych ze zbytnia „dostępnością” eutanazji „na życzenie”. „Łamiąca serce historia o tym jak chora psychicznie dziewczyna została zachęcona do tego, żeby legalnie się zabić” grzmi portal LifeSite winiąc przyjaciół, media społecznościowe, lekarzy i holenderskie prawo. „Aurelia zrobiła okropna rzecz i miała z tego frajdę. Nie tylko zakończyła własne życie, ale w dodatku wykreowała się na bohaterkę Kultury Śmierci, bezczelnie próbując inspirować usankcjonowane prawnie zabójstwa innych nieszczęśliwych ludzi nakręconych na autodestrukcję” Retoryka tego ostatniego zdania brzmi znajomo? Cóż, autorka artykułu, Dorothy Cummings McLean, pisuje do rozmaitych pism katolickich a jej książkę Anielskie single przetłumaczono na polski…

Tymczasem, mimo iż eutanazja i pomoc w samobójstwie są w Polsce nielegalne, jak pisze Wiktoria Bieliaszyn w artykule „Eutanazja, dobra śmierć. Czy prawo do godnego życia obejmuje też umieranie w godności?” w oko.press: „postawy Polek i Polaków nie są aż tak restrykcyjne. Z sondaży CBOS (ostatni jest z 2013 roku) wynikało, że około połowa gotowa jest zaakceptować eutanazję: w badaniu z 2013 roku – 53 proc. respondentów opowiedziało się za jej legalizacją (…) Według CBOS-u, zwolennicy eutanazji przeważają wśród osób w ogóle nieuczestniczących w praktykach religijnych lub rzadko biorących w nich udział, czyli głównie mieszkańców dużych miast o centrowych lub lewicowych poglądach. Czy jest więc szansa, że w Polsce będzie dopuszczone prawo do godnej śmierć na własnych warunkach, gdy godne życie odbiera ból i choroba? Raczej nie. Decydujący jest doktrynalny sprzeciw Kościoła katolickiego”. (całość artykułu na: https://oko.press/eutanazja-dobra-smierc-czy-prawo-do-godnego-zycia-obejmuje-tez-umieranie-w-godnosci/ )

Jeszcze z tego samego artykułu: „W debacie na temat eutanazji prędzej czy później zawsze pada pytanie: „Skoro powszechnie uznanym za podstawowe prawo człowieka jest prawo do godnego życia, to dlaczego wciąż nie wszyscy zgadzają się z tym, że powinniśmy mieć również prawo do godnej śmierci, będącej przecież finalnym punktem naszej egzystencji?”.

Nic dodać, nic ująć. Ale podczas gdy Holendrzy zmagają się już z bardziej skomplikowanymi aspektami eutanazji jak casus Aurelii Brouwers my wciąż musimy sobie odpowiedzieć na to podstawowe pytanie.

Kostka

Mówiąc między nami, ateistami – katolik w ogóle nie działa. Katolik twierdzi odwrotnie, zaś najodwrotniej – jego biskup. Też zresztą katolik. Jest to pożyteczne, dzięki temu dowiadujemy się kto to taki – katolik, oraz jak działa. Pożyteczność ta jest bardzo daleko idąca, bowiem dzięki niej ateista dowiaduje się, że nie jest katolikiem, ale właśnie ateistą. Jest to wielka zasługa w niebie katolika, że tak pomaga ateiście, chociaż katolik ma nie pomagać ateiście być ateistą, tylko odwrotnie. Co jest jeszcze większą zasługą w niebie. A ściślej – jedyną Prawdziwą zasługą. Gdyby biskup był cwany, to nie demonstrowałby sobą, ani swoją owieczką, jak działa katolik. Wtedy ateista byłby całkiem pogubiony i nie miałby pojęcia, że jest ateistą, bo by się miał za katolika. Taki katolik zacny. No ale, jak wiadomo, biskup jest cwany tylko do jednego. Nie powiem do czego, bo to dosyć wstydliwe. Babcia mówiła, że „o pieniądzach nie rozmawiamy” . No to nie rozmawiamy.

Porozmawiajmy więc o seksie! Że co? Że to sprawa jeszcze bardziej wstydliwa od pieniędzy i już całkiem nie wypada o tym gadać? No, jak nie, jak – tak? Sam pamiętam: na kursie nauki do karty rowerowej (uważacie – katolik mówi, że niekatolik żyje z babą nie na sakramenckość, ale „na kartę rowerową”. A pedał – to już w ogóle: na dyszę i tłok, jak orzekł nieoceniony katolicki naukowiec – ksiądz dr hab. Oko Dariusz. Już on ma oko na te sprawy.) dowiedziałem się, że jest taki znak: gołoledź ! No, jak tak, to tak. Skoro to jest przepis państwowy, znaczy nie ma co żadnej krępacji robić i trzeba na goło lecieć, czyli o seksie gadać. Taki prikaz. W gadaniu – w zasadzie – chodzi o to, żeby się dogadać. A trudno się dogadać z katolikiem, który mówi, że sieksa u nas niet! Bo u niego to tylko komunia ciał odchodzi. Ale i to jest powszechnie znane, że katolik sam ze sobą nie może się dogadać, bo u niego nic tylko Pan Jezus już się zbliża, już puka do (jego) drzwi… I tak od dwóch tysięcy lat. Ale jak się nie gada, to się coś robi. Bo tak całkiem nic to sie nie da. Taka konstrukcja, z Dnia Szóstego. Wiadomo czyja. To zaś co się robi w takich warunkach, musi być w niezgodzie z tym, o czym tak się gada, że wcale.

Jak powszechnie wiadomo, ksiądz to nic tylko o seksie by gadał, bo nie ma nic innego do roboty. Oprócz tego, żeby inkasować. A jak gada, to ciągle pomstuje i najgorszymi wyrazami powtarzanymi po parę razy – przeklina, wyklina, potępia. Bo co do reszty – to ta reszta taka nudna, tak katolik w ogóle nie ma o niej pojęcia ani zainteresowania – w czym bardzo przypomina księdza – że dlatego ciągle i ciągle ten seks. Znaczy: seks to wynalazek szatana, a komunia ciał – Wszechmogącego. To się samo rozumie: drugie jest dobre, pierwsze jest diabelskie. Najlepiej to się na tym znał nasz Święty Ojciec Święty, co się znał na teologii ciał. No, tak miał.

O fachowości księdza w sprawie dowiaduje się każde dziecko przedkomunijne: ile razy dokonywałeś samogwałtu i w jakich okolicznościach? Fachowo przepytuje przedkomunijne dzieciątko boże ksiądz dobrodziej schowany w drewnianej skrzynce. Dzieciątko nie wie nawet co to „gwałt”, bo nawet jak jest świadkiem lub ofiarą gwałtu w domu, to jest mu to fachowo i po katolicku wytłumaczone: tatuś ma chwilę słabości, zaś mamusia niesie swój krzyż. Jak niesie, to i dobrze – jest to wielki honor i przestać nie można. Jak dziecię ksiądz gwałci osobiście, sprawa tak samo jasna: dziecię, w ten sposób, zbliża się do Boga. Za pośrednictwem księdza dobrodzieja. Taką ma robotę: dawać przykład i pośredniczyć. No i robi co trzeba, za aprobatą nieba. Jakże więc takie dziecko ma wiedzieć, na czym polega „samogwałt”? Nieważne, czego nie wie, ważne, co orzeka ksiądz naukowiec wszelkich tytułów, czyli Oko Dariusz: tak się odbywa seksualizacja dziecka. On to, co prawda, gadał na nieco inną okoliczność – choć i tak nie wiedział co gada, ale też o seksie. Jak seksualizacja, to seksualizacja.

Ponieważ już tylko tego realnie się trzyma Kościół kat. – nadzorowania seksualności owieczek bożych, co inni – i trafnie – nazywają biowładzą, seks – jak zawsze i wszędzie gdzie się doń miesza władza – to pole walki i zamordystycznej kontroli. Reszta to (oprócz pieniędzy) drobiazgi mętnej treści i niewarte zachodu, co Kościół kat demonstruje jak chwat. Stąd biskupie wrzaski o zakaz gumki, tabletki, tabletki „dzień po”, świeckiej edukacji rodzinno-seksualnej; o lekarskich sumieniach, aptekarskich takoż, a nawet sumieniu drukarza, co ma sumienie – rzecz jasna – katolickie, bo niekatolik sumienia nie ma. Poznawalne po tym, że sumienie odmawia mu zgody na druk plakatu zamówionego przez organizację LGBT, albo jakoś tak. Nawet spojrzenie chłopca na panienkę, rozmarzone i doceniające jej kobiece uroki, jest już grzechem w sumieniu. Taka Prawda. Katolik przestrzega też ściśle szóstego przykazania, a nawet przedostatniego, nie mówiąc o każdym innym z pierwszymi trzema na czele. Bo te mają ważność nad ważnościami, znacznie ważniejszą niż pieśni nad pieśniami. Żeby obraz rzeczy dopełnić: raptem dni temu kilka okazało się, że i motorniczy tramwaju ma katolickie sumienie: odmówił jazdy (Poznań – wielkie miasto, ludzie światli i tak dalej) tramwajem zaopatrzonym w malutką, tęczową flagę. Flaga została umieszczona zgodnie z umową między miejskim przedsiębiorcą tramajów a organizacją reprezentującą społeczność LGBT i promującą tolerancję oraz równość. Motorniczy zaopatrzony w sumienie katolickie tak odmowę wyjaśnił: Treści, które reprezentują organizacje skupione wokół symbolu tęczowej flagi, dążą do zalegalizowania pedofilii jako orientacji seksualnej na równi z orientacją heteroseksualną. Jako ojciec siedmiolatka nie mogę się zgodzić, aby reklamować swoją pracą w/w treści. Jak to mówią: sumienie najważniejszą instancją człowieka. Sumienie tramwajarza podjęło trafną decyzję moralną: homoseksualista to pedofil! Nie inaczej cenia to w sumieniu moralnym, w dodatku posiadającym doktorat i katolicką habilitację, nasz milusiński – ksiądz Oko Dariusz, z którym już jesteśmy solidnie zaznajomieni. Ma na to nawet odpowiednie wyniki badań! Wyniki mają inni naukowcy katoliccy. Pierwsi z brzegu (jeziora, po którym Jezusek itd..): dziecko z in vitro ma bruzdę dotykową na czole. Nie ma się co dziwić, że grono światłych poznaniaków też uruchomiło swoje sumienia katolickie, oburzyło się moralnie na te flagi na tramwajach, co głoszą chwałę pedofila, a w ślad za ich sumieniami objawiło się sumienie w prezesie tramwajów poznańskich. Też zrozumiał, że na dachach jego tramwajów jeźdżą pedofole. Flagi kazał zdjąć, a umowę – zerwać.

Katolik nadwiślański nie stosuje więc seksu, nie wie, o co się rozchodzi. W sprawie tego o co się rozchodzi wie jak działa pszczółka. Że zapyla i bzyka. Tak mu mamusia z tatusiem wyjaśnili, bo i sami tyle wiedzą. Z przykładu Maryi. Dlatego, oprócz kolęd, wszyscy chętnie śpiewają hymn do pszczółki Mai. Dziewczątka katolickie zaś pytają w necie: czy od buziaka można zajść w ciążę? Nie przeszkadza to dziewczątkom i chłopcom katolickim uprawiać – w gimnazjum – zabawy w słoneczko. Słusznie więc się stało, że pisoidy zakazały gimnazjum. Teraz zabawa w słoneczko będzie w podstawówce. Wszyscy są zadowoleni. Po ślubie sakramentalnym więc (ściśle biologicznie heteroseksualnego mężczyzny i heteroseksualnej kobiety – jak biskup wyjaśnia, a Pawłowicz Krystyna powtarza), dochodzi wyłącznie do komunii ciał. Komunia zaś musi być nakierowana na powołanie nowego życia, czytaj – katolickiego dzidziusia. Mąż katolicki, komunizując małżonkę katolicką, bardzo wysila myśl i pragnienie: ma być z niej dzidziuś! Inczej komunia nieważna, a grzeszna. Dzidziuś jako taki u katolika nie występuje: najpierw jest dzieckiem poczętym, a jak się urodzi – jest już katolikiem. Za pomocą pokropienia wodą. Co się odpowiednio nazywa, ale o tym teraz nie rozmawiajmy, bo – tytułem przykładu – zanurzenie w wodzie jest już nieprawidłowe. I wiadomo, kto tak robi. Co dziwne, bo Jezus tak właśnie zrobił: wszedł do rzeki Jordan i był zadowolony. Katolicka komunia ciał to straszna męka. Dlatego tak na okrągło gada o bolesnej męce. Najbardziej – biskup. Męczy się za tych, co się tak męczą. Cały się wziął z umęczonych to i sam teraz męczy, bo musi.

W ten sposób katolik nadwiślański góruje nad każdym innym i w ogóle – nad Europą i nad wszystkim. Dowód na to znajduje się w Świebodzinie i ma prawie 40 metrów wzrostu. Co dowodzi, że góruje, bo ten dowód w Rio de Janeiro ma parę metrów wzrostu mniej. Naszemu nikt nie podskoczy. O czym upewniał tak pewnie nasz Święty Ojciec Święty.

Skoro mówimy o fachowości i górowaniu naszych katolików nad nienaszymi: oto najświeższe dane w sprawie komunii ciał Polaków, co to są sami katolicy, więc sieksa u nich niet [1] :
– od II połowy lat 1980-tych („wczesny Wojtyła”) następuje w Polsce gwałtowny wzrost (aż do dziś) liczby dzieci pozamałżeńskich (miasta – obecnie – ok. 27% dzieci to dzieci pozamałżeńskie, wieś – ok. 20-22%)
– największy odsetek dzieci pozamałżeńskich – ponad 20%, do 40% (generalnie) w najbardziej rozwiniętych regionach Polski (centrum-zachód-północ), najmniej w regionie południowo-wschodnim (poniżej 20%, z wartością najniższą 12,5% w podkarpackiem).
– zdecydowanie najwięcej dzieci pozamałżeńskich rodzą kobiety bardzo młode (15-19 lat), około 850/1000.
– zdecydowanie najwięcej takich dzieci rodzą panny, aż do przedziału wieku 35-39 lat, kiedy odsetek ten schodzi poniżej 50%.
– na tle Europy Polska wypada statystycznie skromnie, katolicko zaś – tragicznie. Najwięcej dzieci pozamałżeńskich rodzi się (od dawna) w arcykatolickiej Irlandii (70%), którą to arcykatolickość tak właśnie definiują Irlandczycy. Co jest substancjalną obrazą Boga, a znacznie większą – biskupa i jego Wojtyły. Ale nic nie szkodzi: tam gdzie to tak obraża, nie można się o tym głośno drzeć. Przecież to jedyna substancjalna i i ostatnia zamordystycznie poważna instancja Kościoła kat. Mają być pozory. Wszechmogący musi się z tym zgodzić, skoro biskup jego się zgadza. Polska jest pod koniec stawki, ze skromnym wynikiem ok. 26% dzieci urodzonych nieślubnie, co w mowie katolickiej zawsze oznaczało bękarta. Dziecko najgorszego sortu, pozbawione należnych mu praw. Nic nie szkodzi – po tym właśnie poznaje się katolika: że pozbawia. I dlatego mówimy (wśród katolików, rzecz jasna): wszystkie dzieci są nasze. No i że wszystkie kochamy. Jak własne. O ile te też w ogóle kochamy. Bo weźmy takiego tatusia Adolfa Hitlera: bękart! W dodatku żydowski. A już katolik wie, co to znaczy i co się z tym robi. I dlatego te skutki.

Jest więc po katolicku dobrze – czego dowodzi góra, czyli odwrotnie – czego dowodzi dół. Obojętnie – wstępniaka, czy życia. Nie może nad Wisłą być inaczej, skoro jakaś połowa kleru to homoseksualiści (czyli w mowie katolickiego społeczeństwa: zboki, pedały, parówy, pedryle – co dowodzi, że katolik to katolik i kocha bliźniego swego. Może nie wszyscy ci homoseksualiści są seksualnie czynni, wszyscy zaś – co do jednego – cyniczni albo głęboko nieszczęśliwi). Kilkanaście procent to pedofile (także, z pewnością, nie wszyscy to aktywnie grasujący zbrodniarze), a reszta to substancjalni samotnicy, cudzołożnicy, klienci burdeli, wieczni onaniści, dziecioroby, uschłe drzewa, alkoholicy, uzależnieni od innych używek – wśród których nie brak skrajnych cyników i karierowiczów, co tylko czyni ich zagubienie, zakłamanie i ostatecznie samotność – głębszą. I niejaka drobna garstka rozmarzonych naiwniaków, po swojemu samotnych: w życiu i w firmie, w której nie ma z kim i o czym gadać, bo i gadać nie wolno. Zwłaszcza zaś – po co.
Z powyższego wynika też inny ciekawy wniosek: ostatni okop Prawdy Kościoła kat rozpada się, a za niedługą chwilę porośnie chwastami. Ostatnia transzeja obrony fantazmatów i uroszczonych a bezwzględnie zamordystycznych żądań sypie się w gruzy. Podtrzymują ją jeszcze przekleństwa, zastraszania, próby przerażania i odrzucania. Ale gdy nikt postronny nie widzi, proboszcz z biskupem idą na rękę i na układy. Jak nie w tej parafii, to w tamtej, bękarta da się ochrzcić. Byle pozór działał i miał jeszcze pewną moc wyklinania zamienną na moc uwodzenia, co ma dawać profity. O to tylko chodzi. By pozorem wyjaśniać kurczowy sojusz religii z władzą polityczną i w braku autorytetu oraz substancjalnej prawdy móc się posługiwać opresyjną aparaturą państwa, by „katolicyzm był ciągle żywy”, a nawet coraz bardziej. W tym jego pozorna żywość: w pustce i strupieszeniu.

A teraz, drogi czytelniku, wpłać na „Boże dzieło” fundacji w Toruniu księdza dottore, albo innej pokrewnej, co łaska, ale nie mniej niż 5000 złotych. Zaś minister wpłaci – w tym tygodniu – ze 30 milionów. Znowu. I spadaj. Po tym się pozna, żeś katolik.

Tanaka

[1] Zebrane dane GUS, Instytutu Socjologii Uniwersytetu Łódzkiego, Eurostatu., Opracowanie Polska Grupa Infograficzna: https://kobieta.onet.pl/dziecko/niemowle/juz-co-czwarte-dziecko-w-polsce-jest-pozamalzenskie/z4c0d84

Oglądam w telewizji : dorośli, dzieci. Dorośli rozmawiają przy stole. Dzieci się nudzą . Jedno z dzieci podchodzi do fortepianu i… intonuje „Mazurka Dąbrowskiego”. Na baczność stają wszyscy, starsi i młodsi, w mundurach z Powstania Warszawskiego, innych mundurach, ale większość w koszulkach z odpowiednio patriotycznym napisem. Króluje oczywiście orzeł biały, hasła patriotyczne prawie jak z PRL, a wszystko okraszone „100 lat niepodległości Polski”.
Całość w stylu opisanego tu kilka tygodni temu powitania naszych dreamlinerów opasanych biało-czerwoną szarfą. Tylko Mazowsza zabrakło. I górali…
Na szczęście to tylko reklama społeczna. Podobno na zlecenie kierownika/dyrektora Onet.pl, p. Bartosza Węglarczyka
Miałam wrażenie, ze to kopia powitania naszych dreamlinerów w barwach narodowych. Podobno nawet sam pomysłodawca odżegnał się od wykonania. Sądziłam, że to wyrób Polskiej Fundacji Narodowej. Autorstwa brak. Nigdzie nie widać. [*] Widzieliście?
Mnie strasznie kłuje tak podawana niepodległość. Musi być z patosem, patriotą, białym orłem, koniecznie z biało-czerwoną, z Mazowszem, ze Śląskiem – i w ogóle podlane gęsto patriotycznym sosem. Jakby nie można było inaczej.
Jakbyście świętowali i jak pokazalibyście światu 100 lecie polskiej niepodległości? Zakładam, że jeszcze świat interesuje się Polską, ale… puśćmy wodze fantazji – wszyscy się interesują. I są nas ciekawi. I jesteśmy krajem jak sprzed jesieni 2015 r.

Konstancja

* * *
Tanaka: dodałem tytuł. [*] autorem filmiku jest Wojciech Smarzowski. Link: https://www.wirtualnemedia.pl/artykul/100-lat-polsko-i-laczy-nas-hymn-w-wizerunkowej-kampanii-onetu-wideo  .

Tak się składa, że kocham Warszawę, w której wprawdzie się nie urodziłam, choć pochodzą  z niej  moi przodkowie, ale spędziłam w stolicy pół wieku.
 Pamiętam jeszcze odcinek  „parterowej” Marszałkowskiej, wzdłuż którego powstawała wysoooka  Ściana Wschodnia, ruiny Zamku Królewskiego, ale także słynny Super Sam (pierwszy w stolicy super market rodzimego chowu), dzieło polskiego modernizmu w powojennej architekturze. Niestety,  został wyburzony pod „dzieło” bezimiennego [czegoś*]. Cedet, łącznie z neonem, pierwszy w Warszawie po wojnie  dom towarowy (centralny).
W zamkowych ruinach zdarzało mi się pijać paskudne winko w towarzystwie bynajmniej nie menelskim, lecz studentów i studentek  UW.
Modne były kolejne piosenki o Warszawie i nie chodzi mi  o „grzeczną” Irenę Santor z jej „Jest na mapie świata maleńki znak”, ale o Niemena z jego „Znam to miasto jak ty” albo „gondolierów znad Wisły, o których śpiewała Irena Jarocka. Moja ulubiona warszawska piosenka to utwór   Muńka Staszczyka  z T.Love „Zielony Żoliborz, pieprzony Żoliborz”.
Dlaczego „wzięło”mnie  akurat na Warszawę?
Za chwilę kolejna rocznica powstania warszawskiego, absolutnej hekatomby, która zniszczyła miasto i zabiła ponad 200 tys. jego mieszkańców.  Nigdy nie pogodzą się obrońcy tej masakry („młodzież tak rwała się do walki, że…”) z tymi, którzy uważają, że zgoda dowódców AK na wybuch powstania była zbrodnią. Mój tata siedział  wtedy w oflagu i  rwał włosy z głowy, bo miał podobne zdanie, jak gen Anders. (swoją drogą córcia niezbyt mu się udała).
W powstaniu zginął młodszy brat mojej mamy, jej przyjaciele i dalsi krewni. Czułam jednak, że nie powinnam  komentować sensowności ich „ofiary” w gronie najbliższych. Mieli i mają prawo do legendy, choć nie jest to legenda z pozytywnym morałem.
Patrzę na dzisiejszą Warszawę, która wyrasta na prawdziwą europejską metropolię z  wielką… ulgą i nadzieją.
 Duch tego miasta jest naprawdę niezłomny. Ufam, że nie podda się jakiemuś Jakiemu z PIS.
Warszawa”jest w kwiatach”, jak zwykle latem. Autorem przedwojennego  hasła o  ukwieconej  Warszawie był prezydent Starzyński. Oby nigdy tych kwiatów szlag nie trafił.
Przepraszam za nutki patosu, ale mnie „wzięło”.

 mag
 
[*] – dodano, Tanaka