Epilog
Przynieśli nam go na poduszce i położyli na stole w małej izbie przyjęć. Leżał na boku z ogonem nietypowo podkulonym pod brzuch. Patrzył na nas szeroko otwartymi okrągłymi oczami pełnymi oszołomienia i zdziwienia tym co się z nim dzieje. Połamana tylna łapa owinięta była grubo bandażem z nie pasującymi do okoliczności śmieszkami. Na przedniej bandaż podtrzymywał igłę do kroplówki dożylnej. Weterynarka zostawiła nas samych, prosząc by zadzwonić, gdy będzie czas. Zaczęliśmy go głaskać tak jak lubiał i drapać za uszami. Trochę się ożywił i zaczął rozglądać po pokoju, jak zawsze u weterynarza. Próbował parę razy wstać, kulgając się tylko niezdarnie pod ciężarem opatrunku. Próbował nawet trochę mruczeć. Widząc jak się męczy, nacisnęliśmy przycisk. Lekarka przyszła po chwili. Obiecała, że koniec będzie bardzo szybki i bezbolesny i spytała czy zrobić zastrzyk. Głaszcząc po raz ostatni ciepłe i miękkie jak jedwab futerko, wybąkaliśmy, ze łzami w oczach, przez zaciśnięte gardła, że jesteśmy gotowi. Myśleliśmy, że zaśnie, ale tylko znieruchomiał z otwartymi, zachodzącymi mgłą, wciąż pełnymi zdziwienia i strachu oczami. „Już nie żyje” powiedziała ze współczuciem i wysłała nas z papierami do recepcji.

Prolog
Widywaliśmy go czasami, na płocie, na zbiorniku na deszczówkę, na podjeździe. Na nasz widok zawsze zrywał się do panicznej ucieczki. Cały czarny, bez jednego białego włoska, nieźle wyglądający choć chudy i bez obroży. Chyba to ostatnie właśnie skłoniło nas do kupienia pudełka taniej kociej suchej karmy i wystawienia jej w starym garnku na werandzie, obok garnka z wodą. Karma w nocy znikała, chcieliśmy się jednak upewnić czy nie zjadają jej szczury, które bywają czasami plagą w naszej okolicy. Poprószyliśmy wokół prowizorycznej miski odrobinę mąki, na której następnego ranka znaleźliśmy ślady kocich łapek.

Obłaskawienie
Po paru tygodniach podkarmiania nie uciekał już od nas tak od razu, ale wciąż nie pozwalał się do siebie zbliżyć, mimo wabienia i słodkich słówek. Transformacja dokonała się nagle. T., która jest o wiele bardziej cierpliwa ode mnie, usiadła pewnego dnia na werandowym krzesełku nad pełną miską, łagodnie coś do niego mówiąc i, o dziwo, nagle i niespodziewanie pozwolił się dotknąć i pogłaskać. Odtąd było już z górki, zaczął przychodzić do nas regularnie na śniadania i kolacje. Wciąż jednak nie byliśmy pewni, czy nie należy do kogoś, i czy powinniśmy wabić cudzego kota. Wbrew obowiązującym przepisom nie miał obroży i nie był wykastrowany. Jednak nie wszyscy przecież ludzie są na tyle praworządni by za to płacić.

Adopcja
Któregoś ranka zauważyliśmy, że że kuleje i że trzyma przednią łapę w powietrzu gdy siedzi. Obejrzeliśmy ją starannie, nie zauważyliśmy ani rany ani opuchlizny, ale musiała go boleć. Gdy nazajutrz nie było poprawy, zdecydowaliśmy zawieźć go do weterynarza i zaczęliśmy sprawdzać ogłoszenia sieciowe kocich transporterów z drugiej ręki. Kupiliśmy jeden, dosyć nieduży, taki w jakim woziliśmy poprzedniego kota, któremu w sam raz wystarczał, ale czarnulek walczył jak lew by się z niego wydostać, leżąc na dnie na grzbiecie i próbując wypchnąć łapami kratkowane wieko. Jeszcze jedno sprawdzenie ogłoszeń i kupiliśmy ogromny plastykowy samolotowy transporter na 72 cm długi i odpowiednio wysoki i szeroki. Zwabiliśmy kota chrupkami do środka i dawaj do pobliskiej przychodni dla zwierząt. Po drodze, na szczęście krótkiej, darł się wniebogłosy – „wypuście mnie stąd!!!!!” i posikał się biedny ze stresu. Weterynarka obejrzała łapkę i niczego nie znalazła, przepisała jednak antybiotyk, przy okazji zbadała go i sprawdziła, czy ma wymagany mikroczip. Nie miał, no więc wyszło, że jest jednak niczyim przybłędą. Na pewno był przy tym dobrze obłaskawiony i przyzwyczajony do ludzi. Oceniła go na 5 – 6 lat, był więc w kwiecie wieku. Wróciliśmy z nim do domu, po umówieniu się na następną ew. wizytę, jeśli problem nie ustąpi. Podawanie lekarstwa nie było łatwe – za nic nie pozwalał sobie otworzyć pyszczka, a o wsadzeniu w zębatą paszczę tabletki na palcu nie było mowy. Raczył ją jednak zjadać rozgniecioną na proszek i wymieszaną z porcją mokrej karmy dobrej jakości. Po kilku dniach kuracji ukryta pod futerkiem na palcu infekcja wyszła na wierzch, a on to sobie już sam wyczyścił. Był tak miły i zmyślny, że postanowiliśmy go zaadoptować i zalegalizować, czyli wykastrować, zaczipować i zarejestrować. Dostał też elegancką obróżkę, którą zaakceptował bez protestu, widać kiedyś już coś takiego nosił. Nazwaliśmy go „Kocurski”, choć dosyć szybko skróciło się to do „Kicia” i na to nauczył się reagować, choć to pierwsze pozostało oficjalnym imieniem.

Członek rodziny
Traktował nas z początku jako dostarczycieli pożywienia, ale stopniowo nabrał do nas pełnego zaufania, a wreszcie uznał za członków rodziny. Na werandzie zaczęło przybywać kocich akcesoriów – elegancka miska, szczotka do futerka, specjalny grzebień, pluszowy szczur do zabawy, styropianowa piłeczka.

Lubił swobodę. Wpuszczony do domu z początku sprawdzał i obwąchiwał wszystkie zakamarki i kąty, ale prędzej czy później szedł do drzwi i wracał na dwór. Potem już tylko zaglądał do pralni, gdzie szykowano mu jedzenie. Z czasem ustaliła się codzienna rutyna, mniej lub bardziej przestrzegana przez obie strony. O siódmej rano czekał na wycieraczce na śniadanie, a wpuszczony domu maszerował z zadartym ogonem do sypialni, by przywitać się z leżącą jeszcze w łóżku T. Gdy usłyszał znajomy szelest torby z karmą, przybiegał do pralni gdzie napełniałem jego miseczkę, potem biegł przedemną do drzwi pomiaukując i oglądając się co parę parę kroków, by upewnić się, że jedzenie na pewno jest w drodze. Znikał potem na jakiś czas, by po powrocie zwinąć się do spania w kłębek na kanapie na patio. Często, jeśli nie był bardzo śpiący, wyłaził ze swego legowiska gdy tylko ktoś kręcił się w pobliżu, by sprawdzać co się dzieje, wtykać wszędzie nos, i dopraszać się głaskania. W ciepłe dni, po południu siedział najczęściej przycupnięty w paśmie roślin przed oknem jadalni, schowany tak, że widać było tylko sterczące ponad zieleń uszy. Rozpoznawał jednak odgłos kół mojego roweru na żwirze podjazdu, czy nasze kroki i prawie zawsze wychodził naprzeciw. Gdy któreś z nas siadło na werandowym krzesełku natychmiast wskakiwał na kolana, kładł głowę na ramieniu i mrucząc masował po kociemu przednimi łapkami. Około trzeciej po południu zjawiał się na wycieraczce, gdzie czekał na swoją porcyjkę kwaśnego mleka. Wkrótce potem zapraszaliśmy go do domu, gdzie w pralni szykowano mu obiad. Znikał potem znowu. Wieczorem, ok. wpół do dziesiątej, wracał by towarzyszyć mi w spacerze do końca ulicy i z powrotem. Ja zawsze chodziłem na takie przechadzki, żeby dotlenić się przed spaniem. W pewnym momencie Kicia zaczął chadzać ze mną, prawie jak pies przy nodze lub przed, z wypadami w zakamarki, pod zaparkowane auta, z drapaniem drzew, z podpisywaniem się na jednych i drugich, z łaszeniem się i pokładaniem do podrapania brzuszka i szyi. Po powrocie dostawał zawsze jakiś przysmak na kolację, a potem szedł swoją drogą.

Był wyjątkowo zdrowym kotem, przez ten czas z nami nigdy nie zachorował. Poza początkową infekcją palca nigdy mu nic nie dolegało. Miał parę razy symptomy zakażenia nicieniami płucnymi, które jednak łatwo i szybko wyleczeliśmy preparatami przeciw pasożytom.

Był fantastycznym myszołapem, prawie co dzień łapał i zjadał myszy, mnożące się na strychu szopy sąsiada i wyżerające nam resztki z kompostownika. Zabijał też i zjadał szczury, czego większość domowych kotów nie potrafi, parę razy zostawił nam łeb i flaki na wycieraczce. Czaił się też na ptaki, ale bardzo rzadko jakiegoś złapał, najczęściej synogarlice, a nocą, gdy polował, ptaki śpią.

Nie był bardzo skłonny do zabaw, czasami walczył ze swym pluszowym szczurem, tarmosił wycieraczkę, czy wojował z nogami werandowego krzesła. Był jednak wyjątkowym pieszczochem, uwielbiał głaskanie, drapanie za uszami i po brzuszku. Czasami łapał nas przy tym lekko zębami za rękę.

Był bardzo zmyślny. Szybko nauczył się reagować na swoje imię, rozumiał co znaczy „nie” i „wyjdź”, bardzo dobrze wiedział o co chodzi, lecz słuchał niechętnie.

Bardzo go polubiliśmy. Stał się dla nas, dwojga starszawych już ludzi, bardzo bliskim i kochanym członkiem rodziny.

Katastrofa
W tą ostatnią niedzielę nie zjawił się na śniadanie. Nie byliśmy tym z początku zaniepokojeni, bo zdarzyło się wcześniej, że znikał na trochę dłużej. Mimo to co chwila za nim wyglądaliśmy i wołaliśmy, ale nie było go przez cały dzień, nie zjawił się nawet w porze obiadu. Podczas przerwy w oglądaniu wieczornego filmu T. wyjrzała na werandę – „Oooo! Kicia wrócił!!”. Otwarliśmy mu drzwi, ale od razu widać było, że jest z nim źle. Ledwo chodził, wykręcona i spuchnięta lewa tylna łapa wisiała w powietrzu – „Rany boskie, złamał łapę!!!”. Wyłączyliśmy telewizor, trzęsącymi się rękami wykreciłem znaleziony w sieci numer kociego pogotowia ratunkowego. Podano nam adres, na szczęście dosyć w pobliżu. Wepchnęliśmy biednego kocinę do znienawidzonego transportera, na pewno bardzo boleśnie go urażając, ale on zawsze przy tym walczył i nie było innego sposobu. Jechałem ostrożnie i powoli, by nie urazić go więcej, przy akompaniamencie żałosnego miauczenia. Na miejscu dopełniliśmy formalności, a kotem zajęła się weterynarka. Wyszła zaraz, by powiedzieć, że łapa jest złamana, że Kiciowi dano znieczulenie, że trzeba go wszechstronnie zbadać i prześwietlić, do czego potrzebna jest pełna anestezja, że nie wiadomo kiedy podczas nocnego dyżuru będzie można to zrobić, i że najlepiej będzie jeśli wrócimy do domu, a oni do nas zadzwonią gdy będą wyniki. Chcieliśmy go pogłaskać przed odjazdem. Pielęgniarka przyniosła go do recepcji na specjalnej poduszce, pogłaskaliśmy, podrapaliśmy za uszami i pod brodą i z ciężkim sercem wróciliśmy do domu. Przed jedenastą zadzwonili, że mają pilną operację i nie mogą jeszcze Kicia zbadać. Rano odebraliśmy telefon, że złamanie jest poważne, i że łapę trzeba albo amputować, albo zrekonstruować chirurgicznie, albo kota uśpić. Nie chcieliśmy rozmawiać o tym przez telefon, pojechaliśmy. Amputację odrzuciliśmy od razu. Mogliśmy wysłać go jeszcze na bardzo skomplikowaną chirurgię, gdzie by mu próbowali poskładać połamane kości i, choć to bardzo, bardzo kosztowne, poważnie braliśmy to pod uwagę. Ale rentgen był tragiczny – główna kość piszczelowa złamana i rozszczepiona spiralnie ze szpikiem na wierzchu, kość strzałkowa złamana w dwóch miejscach. Gdy to zobaczyłem, musiałem usiąść, bo myślałem, że zemdleję, chyba już wtedy podświadomie wiedziałem, że sprawa jest beznadziejna. Nawet gdyby chirurgia się udała, trzeba by 6 – 8 tyg rehabilitacji w klatce, by uniemożliwić skoki czy dalsze spacery, większość tego z abażurem na głowie, bez gwarancji, że kot odzyska sprawność. Poprosiliśmy o chwilę do namysłu. Z rozpaczą w sercu i ze łzami w oczach zdecydowaliśmy się na eutanazję, bo alternatywa wydawała się zbyt niepewna i męcząca dla biednego zwierzaka.

Musiało przytrafić się w nocy, bo w sobotę wieczór byłem z nim na naszym zwyczajowym spacerku, a w niedzielę nie mógł już widać dowlec się do domu przed wieczorem. Nie bardzo możemy pojąć jak doszło do tragedii. Weterynarka wykluczyła atak przez człowieka, czyli albo potrącił go samochód, albo gdzieś mu ta łapa uwięzła. Ale on był bardzo ostrożny wobec aut, gdy zobaczył jakieś z daleka, umykał na trawnik, albo chował się za drzewem. Nigdy już się nie dowiemy co mu się przytrafiło, powiedzieć nam nie mógł.

Koda
Gryźliśmy się długo, czy decyzja była słuszna. Po paru dniach, gdy już mogliśmy spojrzeć na to trochę chłodniej, doszliśmy do wniosku, że nie mieliśmy tak naprawdę innego wyjścia niż uśpienie. Tak czy owak, wciąż serca nam się krają, zrobiła się piękna wiosna, a on nie może już się nią cieszyć……

Mamy wyrzuty sumienia, że nie poszliśmy od razu w tą niedzielę rano szukać go po okolicy. Gdybyśmy go znaleźli, zaoszczędziło by mu to godzin cierpienia. Bo musiał bardzo i długo cierpieć zanim przywlókł się domu.
Był z nami niestety tylko półtora roku. Pociechą jest, że cieszył się przez ten czas pełnią kociego życia i korzystał z dobrodziejstw obu światów – z jednej strony miał swobodę, samodzielność, przyrodę, polowania, z drugiej opiekę, troskę, przyjaźń i czułość.

Wspaniały, kochany, przymilny i przyjazny kot. Zostawił po sobie boleśnie puste miejsce na werandzie, w ogrodzie, w domu, a przedewszystkim w naszych sercach.

Refleksja ateistyczna
Wedle wierzących, świat jest stworzony i zarządzany przez doskonałego, wszechmocnego i wszechwiedzącego boga, który jest rzekomo miłosierny i sprawiedliwy. Pogodzić tą doskonałość i miłosierdzie z bezmiarem cierpienia ludzi, kotów i całej reszty „stworzenia”, z oceanem niesprawiedliwości, złośliwości i głupoty mogą jedynie mózgi niezdolne do logiki, samodzielnego myślenia i zdrowego rozsądku. I czemu kotom i innym zwierzakom domowym można oszczędzić cierpień gdy nie ma już dla nich nadziei, a ludzie -„panowie stworzenia” musza umierać latami, bo nie wolno lekceważyć „boskiego daru życia”?

Herstoryk

Dobry Pan Bóg w swoim Objawieniu, czyli Słowie Bożym, a po naszemu w Biblii Tysiąclecia, bardzo elegancko dedykowanej przez Ojca Świętego Jana Pawła II młodzieży akademickiej, dużo rozmawia z człowiekiem. Najczęściej za pomocą tego, że ludzi morduje, albo zleca tę robotę Narodowi Wybranemu, wstrzymując przy tym bieg Słońca. Przy świetle skuteczniej się bowiem morduje. To się nazywa miłość człowieka.

***

Gdy w Paryżu spaliła się katedra Notre Dame, fachowi katolicy dobrze i zawodowo wręcz się znający na Panu Bogu, jak np. Terlikowski Tomasz oraz pozostali nadpapieże i nawet różni biskupi, orzekli, że Bóg przemówił do ludności. A nawet do ludzkości: ludzie, opamiętajta się! Bo ci ludzie to cywilizacja śmierci. Francuzi, czyli ateiści i inne pedały, czyli mówiąc fachowo: sodomici. I cała reszta róbta, co chceta. Oczywiście także z Jurkiem Owsiakiem, który też jest cywilizacją śmierci – wraz z całą Orkiestrą.

Teraz Dobry Pan Bóg przemówił do katolika, czyli Polaka. Strzelił piorunem w Giewont z wielkim krzyżem swojego imienia. Przemówił w środku lata, gdy najwięcej ludzi w Tatrach, czyli odpowiednie audytorium.

TOPR na tę chwilę potwierdza: mamy niestety 4 ofiary śmiertelne. To dwoje dzieci i dwoje dorosłych.

Jak się mówi do ludzi z tak wysoka, nie może się obyć bez kosztów, wie to każdy zwykły wyznawca, gdy jego parafię nawiedza biskup. A cóż dopiero mówić o kosztach, gdy przemawia sam Pan Bóg. Kosztem przemówienia są trupy, a zwłaszcza trupy dzieci. Dzieci są bowiem u wyznawców bardzo tanie, tańsze nawet niż kobiety. Co nie przeszkadza im ciągle gadać o szacunku do każdego życia od poczęcia oraz o mordowaniu dzieci poczętych przez cywilizację śmierci.

Doktor Terlikowski Tomasz, wraz z kompanią biskupów, też samych doktorów, a niejeden to profesor, wie już dokładnie, co powiedział Dobry Pan Bóg: dzień dobry, cześć i czołem! Mam w chmurach ładny domek i wyrażam wam, kochani rodacy, uznanie, że jesteście Totuus Tuus! No i cywilizacja miłości, czyli na mój obraz i podobieństwo. A te trupy dzieci i nawet dorosłych z mety zapraszam do mojego domku. Taka, wiecie, natychmiastowa nagroda, czyli instant karma.

W Sanktuarium Narodowym Matki Bożej Fatimskiej na Krzeptówkach odbędzie się nabożeństwo w intencji ofiar i o zdrowie dla poszkodowanych.

A więc sprawa jasna: jest to msza dziękczynna z to, że Pan Bóg osobiście do Polaka przemówił.
https://photos.app.goo.gl/xNEYGM8AABXVZhG58
Nie? A dlaczego nie?
Albo coś się dzieje z woli Dobrego Pana Boga, albo człowieka. Szatan nie ma uprawnień boskich, a człowiek piorunami nie rządzi. Tertium non datur.

Jednakowoż do rozmowy z Panem Bogiem wtrącił się też niepolski rozmówca:

Po zachodniej stronie Tatr zginął czeski turysta. Mężczyzna po uderzeniu pioruna został strącony z liczącej 2178 m n.p.m. Banówki. Spadł on kilkaset metrów jej południowym urwiskiem. Jego partnerka została przetransportowana do szpitala.

W rejonie Pachoła błyskawica poraziła słowackiego turystę, w wyniku czego ten stracił przytomność i był sparaliżowany.

Ta rozmowa skończyła się dla Czecha bardzo niemiło. Nie jest dobrze włazić między Polaków, gdy Pan Bóg z nimi rozmawia. No i ten Czech z partnerką to cywilizacja śmierci. Należało się podwójnie.

***

W 1920 r. nad polem bitwy unosiła się Maryja i przerażała sowieckich sołdatów. Dzięki temu Polak wygrał z Ruskim. Teraz Maryja nie unosiła się nad Giewontem, chyba dlatego, że pogoda była nieodpowiednia dla lotnictwa.

Tanaka
Cytaty: Wp.pl