Historia dzisiejsza – tytuły tekstów na portalu TVN24 – spowodowały, ze przeczytałem ponownie mój tekst z roku 2010, który zaproponowałem Tanace na wstępniak (o szanowaniu autorytetów):

„Umiar w słowach jest bardzo ważny. Wszyscy powinni uważać z podważaniem autorytetu instytucji”

„Sposób, w jaki sprawuje urząd prezydent Duda, to demonstrowanie pogardy dla konstytucji”

„Czara goryczy przelała się”. Sędzia skrytykował prezydenta, błyskawicznie zajął się nim rzecznik dyscyplinarny.

Okazuje się, że mówienie prawdy o prezydencie jest „znieważeniem”. Od kiedy prawda znieważa?

Szanowni blogowicze!

Chyba już zauważyliście, że mój świat jest specyficzny, dla normalnych ludzi niezrozumiały. Żyję przeszłością, może nie pełnej chwały, ale przynajmniej z pozorami normalności. Reagowałem na wszystkie zauważone przeze mnie bezeceństwa wszelkich władców pisaniem satyrycznych komentarzy, co mi ulżyło w losie osoby niepełnosprawnej w „dzikim” kraju, w którym przyszło mi żyć, bo nie chciałem opuścić mojej „małej ojczyzny”. Moje felietony z dawnych lat już znikły bezpowrotnie w nirwanie globalnej sieci (to się podobno teraz nazywa „chmurą”?), ale mój twardy dysk, to jedyny twardy element, który mi pozostał. Myślę tu o charakterze, rzecz jasna, bo ten zmiękł niesamowicie i na wiele spraw patrzę, a nie powoduje to już skoków ciśnienia, tylko chce mi się … no wiecie co!

Czytam czasem moje wypociny i ze zdziwieniem stwierdzam, że wypowiadane myśli są jakby leninowskie, tzn. wiecznie żywe. „Nihil” za bardzo „novi”, tylko w wykonaniu innych władców – te same, a nawet gorsze świństwa!

Mój stosunek do władz wszelkiego autoramentu wyraziłem na bazie rzeczywistości przeszłej… i zaprzeszłej (nie znam dobrze gramatyki, ale chodzi mi o bardzo dawne dzieje w moim długim życiu) opisałem 8 lat temu (prawie 10) w pewnym felietonie. Nic ująć, tylko dodać lub uzupełnić o nowe świństwa, popełnione przez władców Umęczonej (np. zniszczenie systemu prawnego). Oceńcie, czy miałem rację w roku owym – 2010, a w załączniku (jeśli się odważę na jego napisanie) może będzie garść informacji na temat aktualnej rzeczywistości – „wyimaginowanej” jak Unia zdaniem superwładcy!

Wracam do przeszłości – mamy złowrogi rok 2010 – początek kłopotów państwa polskiego po tragedii smoleńskiej. Przeżywajcie to ze mną jeszcze raz!

Uwaga: Współczesne wtręty do starego tekstu będą kursywą!

Mili młodzi Panowie w Szkle Kontaktowym (niedzielnym) zmagali się z problemem „majestatu” funkcji prezydenta, którego należy jakoby szanować głęboko, niezależnie od tego co sobą reprezentuje i co wyprawia prezydent na tym stanowisku. Osobiście uważam, że na szacunek musi sobie zasłużyć człowiek piastujący wysokie stanowisko i wtedy wszyscy będą go szanować. Różni ludzie różnie podchodzą do tego problemu, przeważa opinia tych, że prezydenta musi się szanować, bo formalnie jest tzw. głową państwa. Trzeba sobie jednak uzmysłowić, że mądrość ludowa nie zawsze dobrze mówi o głowach. Ryba podobno zaczyna śmierdzieć właśnie od głowy, więc ostrożnie z tym bałwochwalczym szanowaniem urzędu a nie człowieka. Jeśli jednak chce ktoś tak nierozważnie postąpić, wtedy powinien być konsekwentny. Według mnie należy się wtedy szacunek i Jaruzelskiemu i Wałęsie, a nawet człowiekowi, którego trapi choroba filipińska. Wprawdzie burzy mi się krew i szczękają zęby, gdy myślę o przymusie szanowania byłego elektryka, choć znów nie z powodu zajmowanego stanowiska elektryka, które szanuję, a z powodu „walorów” osobistych człowieka, „psującego” jakieś wózki akumulatorowe. Czy dobrze pamiętam wyposażenie muzeum w stoczni? Zasada jest zasadą, musiałbym po jej przyjęciu przez cały naród przełknąć tak gorzką pigułkę, zresztą „co mnie nie zabije, wzmocni mnie”!

Przeciwnicy Jaruzelskiego podają jako argument nie poszanowania go, że nie został wybrany przez cały naród. Pozostali prezydenci – również filipińsko chory – niby poddali się testowi wyborczemu i grając umiejętnie na fobiach, wykorzystanych przez ich piarowców, przy niskiej zresztą frekwencji, pozwolili np. Panu K. na zameldowanie wykonania zadania partyjnego swemu prezesowi partii. Czy za to mam go szanować? Sami Panowie KK niezbyt szanowali jednego z poprzedników, paląc jego kukłę, więc nie powinni się dziwić, że ich też ludzie mają prawo nie szanować. Pewna Pani zwróciła na to uwagę, ale miły Pan Grzegorz Miecugow zasugerował stosowanie „grubej kreski” dla takich wybryków. To jest absolutnie błędne, trzeba to właśnie pamiętać i wykorzystać w dniu wyborów, bo wysoki urząd nie uszlachetnia nikogo, wręcz przeciwnie. Ś.p.(?) sekretarz Katowicki PZPR (Żabiński) wypowiedział kiedyś znamienne słowa (myśląc o przywódcach Solidarności): „Nie znam człowieka, którego by władza nie zdemoralizowała..”, a znał dużo ludzi z światka polityki. Był chyba prorokiem – może fałszywym – ale przepowiedział idealnie rządy pana Śniadka w Solidarności, która z prawdziwą solidarnością między ludźmi nie ma już nic wspólnego, jest tylko narzędziem politycznym – aktualnie w służbie pewnej „dynastii”.

Wspaniale kontynuuje jego działalność „druga” Duda w symbiozie z „pierwszą”.

Całe swoje dorosłe życie miałem kłopoty z pewnym jakoby wymogiem obywatelskim – szanuj swoje władze! Jedyne hasło w tej materii, które mnie przekonywało, było: „Szanuj kierownika swego, bo możesz mieć gorszego!” Przeciw ogólnemu wymaganiu zawsze burzył się mój umysł – o sercu nie wspomnę. Mój brak uwielbienia dla wszelakiej władzy miał dla mnie wiele przykrych konsekwencji, ale nigdy nie przestałem pyskować, choć byłem też zawsze lojalny mimo braku szacunku.

Starałem się zawsze być jak najdalej od wszelkiej władzy – nawet najdrobniejszej, lokalnej – co oczywiście wpływało negatywnie na stosunek „władców” do mnie. Wypływało to z wpojonej mi przez ojca zasady: „Gehe nicht zum Fürst, wenn Du nicht gerufen wirst”! (Nie idź do księcia, jeśli cię nie woła).

Ojciec wiedział o czym mówi, bo miał służbowe kontakty z pewnym księciem (Hohenlohe ze Sławięcic).  

Stąd na wstępie moja deklaracja ideologiczna! Zawsze uważałem za kretynizm żądanie „wielkich” ludzi (polityków), że naród ma obowiązek szanować jakiś abstrakcyjny twór – Urząd – (np. prezydenta RP, ale nie tylko), a nie człowieka piastującego wysoki urząd, którego czyny często daleko odbiegają od sytuacji, która pozwoliłaby go szanować. Sam „Urząd” to równie dobry fetysz co „pałac” lub „pseudo krzyż”. Dlaczego mam np. szanować budynek albo dwa zbite kawałki z drewna, czy dlatego, że garstka ludzi obłąkanych chce umrzeć przed tą specyficzną budowlą dla takiego tworu? Szanuję krzyże, symbolizujące religię chrześcijańską lub jakieś poważne zdarzenie, związane z śmiercią bliskich osób, nawet obok dróg jako „memento mori” dla nierozumnych kierowców, ale nie to co się dzieje w Warszawie. Mnie to tylko śmieszy oraz coraz bardziej denerwuje. Szlag mnie trafia, że państwo nie może zaprowadzić porządku w stolicy mając do dyspozycji wiele środków „uspakajających”.

Nie szanowałem w swym długim życiu wielu ludzi piastujących najwyższe stanowiska w państwie – podam kilka przykładów i powodów:

Wałęsy za bezgraniczną pychę i zarozumialstwo, głupotę i brak podstawowego wykształcenia (o 100% chciał obniżyć ceny – śmierć handlu!) i również nienawiść do wszystkich, którzy go nie uwielbiali – był mistrzem w niszczeniu jak nie przymierzając Macierewicz (poza tym okradł Skarb Państwa o pół miliona dolarów podatku).

Kwaśniewski nie zasłużył na mój szacunek za ewidentne, i zupełnie niepotrzebne okłamanie narodu w sprawie wykształcenia, do tego trochę się dołożyła nieuleczalna i skrywana „choroba filipińska”.

Jaruzelskiego szanowałem dość długo, bo nie zauważyłem u niego dążenia do wykorzystania władzy do prywatnych interesów. Trochę zwątpiłem, gdy jeszcze na początku grudnia „wyciągał rękę” do Solidarności (prawie wypadała ze stawu), ale na wszelki wypadek drukował już ogłoszenia o stanie wojennym. Później mu to wybaczyłem, gdy przypomniałem sobie buńczuczną wypowiedź Wałęsy z tego okresu, że to on zamierza stosować „rozwiązanie siłowe”, ale wybierze odpowiedni moment konfrontacji – nie zdążył, biedaczek i musiał napisać wiernopoddańczy list kaprala W. do generała J., o którym nie lubi pamiętać, ja niestety pamiętam i nie powiem co o tym myślę!

Gomułka też wzbudzał u mnie pozytywne emocje – do czasu kiedy stracił zupełnie kontakt z rzeczywistością, od której go „ochraniało” szczelnie otoczenie partyjne. Cyrankiewicza nawet lubiłem za klasę i dowcip. Bierut i inni „władcy” byli mi obojętni, wyrzuciłem ich z pamięci.

Przechodzę do dynastii bliźniaków Kaczyńskich – tak nierozerwalnie ze sobą związanych, że praktycznie nie można ich oddzielnie rozpatrywać – nawet po śmierci jednego z nich. Już w dzieciństwie pokazali, że potrafią się urządzać cudzym kosztem, podobno wygryźli z filmu inną parę bliźniaków, którzy mieli zająć się „Srebrnym Globem”. To oczywiście „…wężykiem…” – nie była to ich zasługa a raczej świadczyło o tym, że ich rodzice wspaniale radzili sobie w tym brzydkim PRL’u. Drobnym dowodem zażyłości z problematyką tamtych czasów jest wpis mamusi do pamiętnika Lecha z wierszykiem o Leninie. Teraz ta „pisarka”, która niedawno temu była już umierająca, chce stanąć na czele Komitetu Budowy Najważniejszego Dla Narodu Polskiego, Wiekopomnego Dzieła Artystycznego – najlepiej gigantycznego pomnika nieudacznika, najgorszego prezydenta w historii Polski, który ją ośmieszał systematycznie na całym świecie. Do tego dąży brat-bliźniak z uporem maniaka wszelkimi siłami wbrew zdrowemu rozsądkowi.

Już osiągnął cel i są początki pomników na Placu Piłsudskiego!

Pomniki stawia się bohaterom po zweryfikowaniu ich czynów przez historię przez wiele, wiele lat, czasem wieki, a nie przed ogłoszeniem raportu o przyczynach katastrofy lotniczej, której być może był głównym, moralnym winowajcą. Przykro byłoby zobaczyć obalanie pomników (jak np. Saddama w Iraku) oraz wyrzucenie sarkofagu z Wawelu na bruk, jeśli raport komisji wskaże „bohatera” jako winowajcę – przynajmniej pośredniego – bo pilot nie chciał być „…zabitym za nie lądowanie…”(wołał ryzykować i zabić się sam przy lądowaniu) – tyle już wiemy, jak również to, że prezydent „…nie podjął jeszcze decyzji…” – o czym tak dumał krótko przed katastrofą, jeśli nie hamletowskim wzorem – „lądować, czy nie lądować – wot jejst the woproz?”, jeszcze po rozmowie z osobą, która nim przez całe życie sterowała („panie prezesie – melduję wykonanie…itd.”)? Czy znowu chciał dumnie zameldować prezesowi wykonanie zadania partyjnego, tylko nie zdążył? Nie dowiemy się nigdy, ale nie można tego wykluczyć. Palikot jest jaki jest, stawia jednak niewygodne pytania, na które wiele osób chciałoby znać odpowiedzi, nie maja tylko odwagi zapytać publicznie. On jest niezależny finansowo i może sobie pozwolić na ryzyko.

Działanie prezesa JK przypomina mi audycję rozrywkową z PRL’u, w której prowadzący kwiz zadawał pytania pewnemu widzowi. Widz był absolutnym kretynem, nie odpowiedział na żadne pytanie – nawet nie wiedział, jak się nazywa stolica Polski, nie pomogły nawet szczegółowe podpowiedzi typu – założyli to miasto Wars i Sawa. Z całą mocą powtarzał tylko po każdym pytaniu: „Ja chcem skuter!” (główna nagroda kwizu). Prezes oraz jego fani postępują dokładnie tak samo. Na wszystkie pytania, argumenty lub zastrzeżenia innych ludzi żądają tylko tego umownego skutera, tzn. pomników i władzy. W monologu – bo przecież nie dyskusji – Giżyński – obok siedzącego w studiu Kutza, też nie odpowiedział na żadne pytanie, zadawane przez redaktora, tylko jak katarynka powtarzał jaki to kiepski rząd mamy obecnie. Po trzecim razie nawet do mnie to dotarło mimo pewnej ociężałości umysłowej, do której się przyznaję, a on dalej swoje, aż Kutz wezwał niepotrzebnie Matkę Boską do pomocy – ale Ta niestety nie przyszła!!! Była pewnie zajęta przyglądaniem się z rozkoszą sukience z wkomponowanym kawałkiem sedesu z ustępu dla pasażerów tupolewa. Dlaczego sadzę, że to z sedesu? Pamiętam z Boeingów, że sedesy są białe i mają śrubki a tak scharakteryzowano klejnot, którym ma się cieszyć Królowa Polski w Częstochowie. Wkurzyła mnie megalomania hierarchy kościelnego, który autorytatywnie stwierdził, że Matka Boska bardzo ukochała Naród Polski – skąd ma takie przecieki? Odwrotnie to rozumiem, wolno każdemu kochać Matkę Bożą, ale w tę „wzajemność” nie bardzo wierzę, bo próbowałaby uratować tenże naród przed kompromitacją przez klan Kaczyńskich. Jej syn (i Jego Ojciec) rozporządzają chyba środkami technicznymi, aby nas uratować (przykład Sodomy i Gomory świadczy o możliwościach usuwania nierządu). Może próbuje to robić, ale np. pioruny nie trafiają dokładnie w te miejsca gdzie trzeba (np. przed pałac prezydencki), tylko uderzają w niewinnych ludzi (ostatnio często)?

Bawarczycy też twierdzą podobnie obwołując Matkę Boska „Patrona Bavariae”, nie pytając o zgodę istoty zainteresowanej, ale hymn pod takim tytułem jest piękny, jak i wczorajszy ewenement z Radia Horeb, odpowiednika Radia Maryja w Niemczech, gdzie chłopak życzył sobie dla swojej babci pieśń o „Czarnej Maradonie”(Diego Armando?).

Niestety można dalej ciągnąć analogię z kwizem, przypominając sobie, że chodzą słuchy, iż jeden z bliźniaków – wielki patriota – nie zna nawet słów polskiego hymnu – to informacja z sieci. Fakt, że prezydent nie wiedział w meczu międzypaństwowym, jakiej drużynie piłkarskiej kibicuje, widziałem na własne okulary. Z uporem trzymał szarfę z napisem „Polska” literkami do siebie, aby sobie od czasu do czasu przypomnieć, czy kibicuje Pereirze, czy Olisabebe, natomiast widzowie nie wiedzieli po co tę szarfę trzyma i za kim kibicuje.

To wszystko jest jednak nieistotne, gafy się zdarzają każdemu i nie stanowią powodu do tego, aby kogoś nie szanować, ale te przechwałki i przepychanki z samolotami, krzesłami, glorią przewodniczenia każdej delegacji i wyjazdami zagranicznymi na wydarzenia, gdzie nikomu nie był potrzebny, tylko przeszkadzał premierowi Tuskowi, to już poważniejsza sprawa. Dziurę w dnie wybił sam wtedy gdy był faktycznie potrzebny – nie potrafił zająć żadnego stanowiska bez konsultacji z premierem Kaczyńskim w kraju. Zachodni politycy nie są wszyscy kretynami, zrozumieli o co chodzi i nie pytali już polskiego prezydenta nawet o nazwisko lub menu na bankiecie, tylko od razu dzwonili do Polski do premiera w każdej sprawie – hańba! Na miejscu prezydenta popełniłbym seppuku, a on się tylko uśmiechał i był zadowolony z własnej genialności. Bardzo dobrze rozumiałem Komorowskiego, gdy scharakteryzował nieco oryginalnie wizytę prezydenta w ogarniętej wojną Gruzji – proszę mi wybaczyć, ale ja dołożyłbym jeszcze sarkastycznie po Smoleńsku – „jaki prezydent, takie lądowanie”. Zatargi z pilotem i przebieg wizyty w Gruzji to było tak żałosne widowisko, że można było tylko pukać się w czoło. Przyjaciel przyjacielem, ale „Głowa Państwa” polskiego nie ma prawa narażać się za awanturnika z pod znaku „Dżugaszwili”. Przy okazji „przyjaciel” odsunął kretynów-borowców na koniec konwoju i naraził prezydenta innego kraju na „odgłosy” strzałów pograniczników. Pewnie nie byli to snajperzy, bo prezydent zidentyfikował hałas jako pochodzący od Kałasznikowów. Snajperzy (np. agent Tomek z CBA) mają karabiny za ponad sto tysięcy dolarów sztuka, aby łatwiej uwodzić idiotki z PO. Stąd też był uzasadniony drobny przytyk „odległościowy” Komorowskiego, który ma doświadczenie z pukawkami z czasów chodzenia po lesie w poszukiwaniu zwierzyny („co to jest 30 m dla snajpera”?). Czego szukał polski prezydent nad granicą Osetyńską w nocy? Oficjalnie miał wizytować obóz uchodźców (w zupełnie innym miejscu, dalekim od granicy) – czy chciał o tak późnej porze sprawdzić, czy mężowie śpią ze swoimi własnymi żonami albo – co nie daj Boże – z kolegami? Taka informacja byłaby pewnie niezwykle istotna dla bezpieczeństwa narodowego Polaków i dlatego prezydent wybrał się na tak niebezpieczną wyprawę. I takiej „Głowie Państwa” teraz mają być stawiane wielbiące ją pomniki? Idiotyzm lub jak kto woli – paranoja!

Zdążający teraz do władzy prezes jest i tak gorszą częścią nieistniejącej kategorii politycznej bliźniaków. Za życia kierował z ukrycia czynami prezydenta, a teraz nie chce go słuchać ten przeklęty nowy prezydent. To straszne! Nie dziwię się, że nie szanuje nowego, demokratycznie – choć przez pomyłkę i po trupie Lecha – wybranego prezydenta. On już wcześniej nie szanował nikogo, jednego prezydenta nawet symbolicznie doszczętnie i publicznie spalił, tak bardzo go szanował, prawie go uwielbiał i dlatego nosił mu piwo do okrągłego stołu! Żąda jednak, aby szanowano pamięć jego brata. Dlaczego miałbym to uczynić ja lub inni obywatele? Żyjąc i działając tak jak to robił, nie zasłużył na szacunek co najwyżej na chrześcijańskie wybaczenie i zapomnienie. Jego reakcja na śmieszne porównanie niemieckiej gadzinówki do kartofla (plus hasło ogólne zbioru felietonów – „Łajdacy, którzy rządzą światem”) spowodowało ciężką chorobę, jego zdrowie (psychiczne?) szwankowało i nie pojechał na ważne dla Polski spotkanie weimarskie. Miejsce takiej „mimozy” jest w ogrodzie botanicznym a nie w pałacu prezydenckim, gdzie potrzebny jest ktoś posiadający przysłowiowe „balls”.

Kłamcami i oszustami przedwyborczymi są – lub byli – obaj bliźniacy. Niedotrzymanie obietnic wyborczych nie jest tylko zastrzeżone dla polityków PO, popisywali się nim obaj Kaczyńscy. Nie wspomnę o milionach wybudowanych mieszkań, ta obiecanka to był oczywiście zrozumiały dla każdego wspaniały żart, ale przysięganie na „…jądra świętych młodzianków…”, że nie obejmie stanowiska premiera, jeśli naród wybierze jego brata prezydentem, było wielkim i niepotrzebnym świństwem. Miał średnio dobrego premiera, spolegliwego, który był akceptowany przez wielu Polaków, ale nie wytrzymał przy pociąganiu sznurków z ukrycia, zamarzyły mu się jupitery i kamery i wypędził kolegę. Na szczęście związał się z szumowinami i z kretesem przegrał wybory i dlatego tak nienawidzi narodu polskiego. Jak naród mógł go tak skrzywdzić i to dwukrotnie mimo demonstrowania jagnięcej delikatności? Chciał przecież tak dobrze, zlikwidować wszystkie układy, z układami współrzędnych w matematyce włącznie i wzorem Kononowicza nie miało pozostać niczego oprócz dynastii Kaczyńskich i grupki wiernych poddanych – nie będę wymieniał nazwisk, bo lista za długa. Zachował jednak cechę typową dla satrapów – niszczy lub nienawidzi wszystkich, którzy są mu życzliwi. Pokazał to po przegranych wyborach prezydenckich swym stosunkiem do ludzi, którzy sobie żyły wypruwali pracując na jego rzecz w kampanii, myślę że często brzydzili się sami sobą za takie postępowanie, wytrwali jednak dzielnie. Nie może przeboleć, że uległ perswazji rozsądnych ludzi i ubrał się w te owcze skóry, kochając nawet „Przyjaciół Moskali” – i Gierka, choć dzięki takiemu oszustwu rosły mu słupki i przez kilka minut koło północy dawało mu to nawet zwycięstwo nad Komorowskim.

„Cnotę straciliśmy, a rubla nie zarobiliśmy”

mówi JK obecnie swoim wielbicielom, potwierdzając swe oszustwo przedwyborcze. Również zmarły prezydent popisał się niezłym oszustwem. Uśmiechał się z billboardów w otoczeniu wzorowej, wzorcowej, zdrowej katolickiej rodziny, aby zachęcić mohery do swojej kandydatury, a doskonale wiedział, że Martusia rozwodzi się z mężem dla postkomunisty, z którym nadal żyje w śmiertelnym grzechu i spłodziła dziecię, a żadnemu z bliźniaków to nie przeszkadzało i nie przeszkadza – tacy to katolicy i prawdomówni obywatele – tylko naśladować i dzieciom postawić za wzór. Nie wspomnę nawet „dziadka z Wehrmachtu”, który zniechęcił wielu wyborców do Tuska i obniżył jego „słupki”, bo jako zmarły nie mógł bronić swych racji. Bulterier PiS’u – pomocnik, który to wymyślił – nadal ma się dobrze, mimo tak chamskiego ataku.

Teraz JK jest tylko istotą, przeżartą własnym jadem, którym pluje na wszystkie strony, kłamie i pomawia, przekręca wszystko tak jak mu wygodnie i nie wierzy już w demokrację – bo gdyby takowa istniała, to on zostałby lokatorem pałacu i z Martusią i Alikiem pełniliby honory domu. Krzyż mógłby nawet zostać i można by pobierać opłaty za prawo do modlenia się do zmarłego i wnet wyniesionego na ołtarze brata.

Wiadomo powszechnie, że demokracja jest kiepskim ustrojem. Dlaczego głos kretyna i głos mędrca mają mieć tę samą wagę? Statystycy wierzą jednak w działanie prawa dużych liczb, ale czy słusznie? Przypomnę tu cytat z dobrej książki: „Nawet jeśli miliony ludzi mówią głupstwa, to nie przestaną być głupstwami”. Mam też zastrzeżenia do demokracji, szczególnie jeśli ma dodatkowe przymiotniki (np. Ludowa lub Parlamentarna). Wiem jednak, ze nawet takie demokracje bywają niszczone przez zamachy, szczególnie przez niezadowolone wojsko. Obawiam się, że premier Tusk za mało wagi przywiązuje do „głaskania” generałów, mogą dokonać przewrotu. Ci, którzy zginęli, kochali wodza klanu Kaczyńskich, obiecano im dodatkowe gwiazdki, dlatego polecieli na śmierć i pewnie „pomagali” w kokpicie. Za czasów Wałęsy też istniały szanse na przewrót i były tajne knowania wojskowych, tylko nam się wydaje, że te czasy słusznie minęły, a jeśli nie? Minister od wojny i pokoju jest psychiatrą, ale czy aby dobrym? Rozróby w Gromie i Pułku Lotnictwa mnie niepokoją. Może Jareczek się dogada z wichrzycielami, wtedy jesteśmy zgubieni. Mogłoby nas uratować podanie do publicznej wiadomości treści rozmowy bliźniaków – jeśli prezes nakazał prezydentowi lądować mimo mgły, jak niektórzy sugerują. Niestety po wymianie fachowców z WSI (tych brzydkich) na harcerzyków Macierewicza obawiam się, że premier Tusk nie dysponuje nagraniem tej rozmowy, ci skauci pewnie nie umieją nawet składać pałatek w namiot wieloosobowy, a mogliby się znać na sygnałach satelitarnych? Rosjanie pewnie mają zapis, choć nic by nie dało odtajnienie, żaden Prawy Polak nie uwierzy oprawcom z Katynia, a superprzyjaciel USA nie chce nam przekazać tej informacji, bo oficjalnie przecież nie szpieguje się przyjaciół – fe! Prezes oczywiście nie pamięta niczego istotnego, rozmawiali podobno tylko o chorobie mamusi, nawet o swoje zdrowie nie zapytali a lądowanie lub mgła to były sprawy tabu. Przyjdzie nam więc oczekiwać dalszych rozrób i kompletnej destabilizacji państwa, „ukrzyżowanego” w centrum stolicy. I tym to optymistycznym akcentem przerwę moje smutne rozważania na temat przeszłości. Następnych może nie być, jeśli „prawda zwycięży” (cytat JK).

Szanse na to są, bo nowy władca – prezydent – już pokazuje, że jest tchórzem i oportunistą. Jeszcze nie zamieszkał w pałacu ani nie wypoczywał w Juracie, a chyba już myśli o drugiej kadencji, wpisując się w nurt wielu poprzednich i aktualnych przedstawicieli władzy, który nazywam „powszechną pederastią polityczną – tzn. włażenie bez wazeliny w d**y wszystkim czynnikom, które mogą mieć wpływ na duszyczki wyborców – szczególnie hierarchii kościelnej, która toleruje i po cichu wspiera awanturnika z miasta Kopernika, miesza się do wszystkich istotnych spraw świeckich, gdy jej to wygodne, ale nie chce brudzić rączek poskromieniem oszołomów pod pseudo-krzyżem, tam „nie jest stroną”, ale przy „in vitro” i szkoleniu młodych dusz za społeczne pieniądze i owszem, majątki (dobra doczesne) też chętnie przyjmuje, wtedy czuje się stroną, oczywiście pokrzywdzoną, ale łaskawie akceptującą „dary” służalczych rządzących „świeckim” krajem..

Podobno ponad 95% Polaków to katolicy. Wprowadźmy podatek kościelny jako jedyne źródło utrzymania kleru, żadne „datki” i „co łaska, ale nie mniej niż…” za wszelkie posługi religijne oraz szkolenie ideologiczne młodzieży – w salkach katechetycznych, a nie w szkołach publicznych – i zobaczymy co się stanie. Może wróci normalność z czasów Chrystusa albo początków zakonu franciszkańskiego, gdy reguły zakonu zabraniały posiadania własności? Może kościół odda swój ogromny majątek dla biednych rodaków i wdzieje zamiast purpurowych szaty pokutne? Rozmarzyłem się, to nie jest możliwe, już sam podatek zapewnia inne stosunki, ale będzie przejrzyściej i bardzo dużo pieniędzy podatników może być wykorzystanych dla likwidacji biedy. Ogromne rzeszy kapelanów – oficerów i wykładowców religii zrzeknie się apanaży i zacznie pracować dla chwały Bożej – co za wspaniała idea! Pewnie okaże się też, że liczba 95% jest „nieco” zawyżona, niektórzy „głęboko wierzący” wypiszą się z kościoła, jak nagminnie robili to polscy robotnicy sezonowi w Niemczech.

Na koniec muszę podkreślić mój smutek i rozczarowanie nowym prezydentem (Komorowskim), którego wybierałem z wielkim poświęceniem – psychicznym, bo złamałem swe zasady i nie olewałem tym razem wyborów i fizycznym, bo musiałem tego dokonać w wózku inwalidzkim i to w lokalu nieprzystosowanym do potrzeb osób niepełnosprawnych. Żałuję teraz bardzo. Szkoda było mojego i mojej opiekunki wysiłku! Czekałem i czekam, aby prezydent powiedział jasno i otwarcie, że nie widzi potrzeby ani sensu w uhonorowaniu kiepskiego poprzednika żadnym pomnikiem, bo na to nie zasługuje. Pomijam tu zupełnie problem ewentualnej odpowiedzialności za śmierć setki znakomitych obywateli w katastrofie. Byłaby to godna odpowiedź na szantaż moralny Jarosława K.. Na taką deklarację czekałem, a nie na pertraktacje jego kancelarii z terrorystami pisowskimi, lub obłędny strach przed egzekwowaniem prawa przez siły porządkowe stolicy. Przynajmniej w tym przypadku wszystko jest w rękach Warszawiaków, bo wybory ich prezydenta są blisko!

To ostatnie zdanie znowu jest bardzo aktualne!!!

Niech żyje opolski fircyk „w galotach”! To nie błąd ortograficzny, tylko śląskie określenie części ubrania prawdziwego mężczyzny, którą trzepie wiatr histo(e)rii, jak to pisał pewien komunista. Jeśli go wybierzecie, aby rządził „stolycą”, to będziecie sobie sami winni, ja was nie będę żałował. Czy ja przypadkiem nie popełniłem „bocika”?

Komentarze w sieci (do mojego wpisu):

Raimundo Silesius 2010-09-05 19:24

Miasto Warszawa wydało już ponad 3 miliony na ochronę tej garstki półgłówków pilnujących skradzionego harcerzom krzyża.
A przecież na tym można dobrze zarobić: Ulicę zamknąć,ustawić kasy biletowe. Za wstęp do cyrku zawsze się płaci.Trzeba to tylko zareklamować w Europie.Oni jeszcze takich małp nie widzieli.

Jurek De Lacroix 2010-08-29 15:18

Stosunek innych do demokracji: Wyrok śmierci na Sokratesa za wypowiadanie niepopularnych poglądów zniechęcił Platona do tego systemu rządów. Platon twierdził, że demokracja w końcowym etapie prowadzi do degeneracji i zepsucia moralnego i w efekcie tyranii jednostki. Przeciwstawiał temu rządy najlepszych – t.j. arystokracji. W Komorowskim mamy zaczątki rządów arystokracji, teraz tylko należałoby zawiesić konstytucję i nastanie Nirvana. Tusk, Komorowski i Jaruzelski i może paru innych będzie odpowiedzialnyc h za wybór „najlepszych” do sprawowania rządów.

Andrzej Kukuła 2010-08-26 04:56

Artykuł mi się podobał, mocny. Parafrazując Churchila Nigdy w prasie tak wiele treści, o tak licznych politykach nie napisano takimi małymi słowami. Ale Ci, których Pan opisał nie zasługują na słowa wielkie. Nie zasługują na żadne pomniki, na wspomnienie nawet. Sprowadził ich Pan do należnego im poziomu, czyli zrównał ich z ziemią. I chyba na szczęście dla niektórych (a dla nas szczególnie) zdążyli oni uciec pod nią.

Słowo końcowe:

Tekst jest już tak długi, że nie sposób go przedłużyć opisem aktualnych łajdactw władców i ich kłamstw, te ostatnie są szkodliwe jedynie dla kurskowego ludu, który każdy idiotyzm z szlachetnych ust spija jak koliber nektar z kielicha kwiatu. W tym otumanieniu narodu celują obecnie prezydent i premier Rzeczpospolitej w kampanii wyborczej ich partii. Jeśli udział premiera-bajkotwórcy w kampanii PiSu można jeszcze zrozumieć, to ujadanie prezydenta w nie swojej kampanii wyborczej to już prawie przestępstwo, przecież jest to nasz władca, nawet dla gorszego sortu, a nie pacynka prezesa pewnej partii. Fe! Tak się nie godzi, o „głowo państwa”! Wypada przecież przynajmniej udawać, że się nie jest członkiem jednej partii, gra pozorów obowiązuje każdego, w miarę przyzwoitego i/lub uczciwego polityka!!!

Wprawdzie określenie „uczciwy polityk” jest typowym oksymoronem, ale nie powinno się tak zupełnie zapomnieć o złożonych przysięgach! Nie wspominam o konstytucji, nie chcę skalać ust tak brzydkim wyrazem, bo brzydzę się wszelkiego gwałtu, a nawet ofiar gwałtu – są często same sobie winne. W tym przypadku należało użyć rozumu w dniu wyborów, olewając propagandę (jakieś „boty”?).

PS

Moje uwagi na temat roli prezydenta zawarłem w osobnym tekście, który być może ujrzy „światło dzienne” na jakimś blogu.

Co ja myślę o morale aktualnego prezydenta pozostanie na razie moją tajemnicą, bo „mam żonę i dzieci” (cytat autorstwa Mariana Załuckiego).

Antonius